عکاسی ستارگان

کلیات تنظیم مناسب عکاسی از آسمان شب

۴ پارامتر اصلی :

۱- ایزو (ISO) : به دلیل کم نور بودن سوژه های مورد نظر ما در عکاسی آسمان شب که همان ستاره های زمینه ی آسمان هستند، ناچار به استفاده از حساسیت های بالا در این نوع عکاسی هستیم.

بسته به نوع دوربینی که برای شب، همراه می آورید و توانایی دوربینتان برای ثبت عکس های کم نویز در ایزوهای بالا، می توانید از ایزوهای ۱۶۰۰ و بالاتر استفاده کنید.

باید این نکته را مد نظر قرار دهید که افزایش نویز در تصویر نهایی ، شدیدا از جلوه های عکس شما می کاهد و شانس شما را برای داشتن یک ثبت کم نقص کاهش می دهد.

۲- نوردهی (Exposure):

نوردهی را همان مدت زمان بالا بودن پرده ی شاتر و جذب شدن نور توسط سنسور می گوییم. طبیعتا هر چه میزان نوردهی رو افزایش بدهیم سوژه ها با جزئیات بیشتری ثبت می شوند اما برای افزایش نوردهی با مشکلاتی مواجه هستیم و نمی توانیم تا هر جا که دلمان خواست نوردهی را افزایش بدهیم .

مشکل اصلی در افزایش نوردهی، رد انداختن ستاره ها و کاهش جلوه ی عکس هست. در واقع به دلیل حرکت زمین بعد از مدت زمان مشخصی ستاره ها شروع به رد انداختن می کنند که مطلوب ما نیست.

برای داشتن بهترین میزان نوردهی که در آن ستاره ها نقطه ای ثبت شوند ، می توان از فرمول ۵۰۰ تقسیم بر فاصله کانونی لنز به میلیمتر استفاده کرد.

در صورت استفاده از دوربین های کراپ سنسور ، عدد بدست آمده را برعدد ۱.۶ تقسیم (کنون) و بر عدد ۱.۵ تقسیم (نیکون) می کنیم.

عدد بدست آمده ، نشان دهنده حداکثر زمان مجاز جهت نوردهی بر ثانیه هست.

۳- دیافراگم (Aperture):

در عکاسی نجومی بهترین و ایده آل ترین دیافراگم، دیافراگم های ۲.۸ و پائین تر هستند اما تا دیافراگم ۴ را می توان جزئ دسته ی دیافراگم های مناسب قرار داد.

۴- تراز سفیدی (white balance):

در واقع دمای رنگ تصویر یا به زبان ساده تر سردی و گرمی عکس ماست و عددی در بازه ی ۲۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ را شامل می شود.

هر چه عدد وایت بالانس بالاتر رود عکس ما گرمتر و به رنگ زرد متمایل می شود و هر چه میزان وایت بالانس به سمت کمتر پیش رود عکس ما سردتر و به رنگ آبی متمایل می شود.

امیدوارم مطالب مورد پسند قرار گیرد .