جرج اس. کافمن (متولد ۱۶ نوامبر ۱۸۸۹، پیتسبرگ، پنسیلوانیا، ایالات متحده — درگذشته ۲ ژوئن ۱۹۶۱، نیویورک سیتی) نمایشنامهنویس و روزنامهنگار آمریکایی بود که از میانهٔ دههٔ ۱۹۲۰ به بعد کارگردان بیشتر نمایشها و کمدیهای موزیکال خود شد. او در دوران بین دو جنگ جهانی اول و دوم، به عنوان موفقترین فعال تئاتر آمریکا شناخته میشد و بسیاری از نمایشهایش در برادوی به عنوان آثار پرفروش و محبوب مطرح شدند. اولین نمایشنامه موفق او که با همکاری مارک کانلی نوشته شد، "دالسی" (اجرا شده در ۱۹۲۱) بود؛ یک کمدی بر پایه شخصیت محوری ستونهای طنز فرانکلین پی. آدامز. "مرد کره و تخممرغ"، هجو تولیدات تئاتری، تنها نمایشنامهای بود که کافمن به تنهایی نوشت. همکاریهایش با کانلی شامل "گدا بر اسب"، هجوی اکسپرسیونیستی بر ناکارآمدیِ "کارآمدی" و "مِرتُن در سینما"، از اولین هجوهای هالیوود شمرده میشد. کافمن بهعنوان یکی از اعضای میزگرد آلگونکوین، طنز تیز و نقد اجتماعی را با مفاهیم سیاسی در هم آمیخت. آثارش بهدلیل «ساختار دقیق کمدی» مشهورند. دیالوگهای سریع، موقعیتهای مضحکِ برنامهریزیشده و اوجگیریهای خندهدار از ویژگیهای بارز کارهای اوست. بیشتر آثار مطرح او حاصل همکاری با نویسندگانی مانند مُوس هارت، اِدنا فربر و موریس رایسکیند است. این همکاریها باعث ترکیب ایدههای متنوع و غنای روایی میشد. کافمن بهعنوان استاد دیالوگ شناخته میشد و جملات کوتاه، طعنهآمیز و پر از ایهام، از نشانههای سبک نگارش اوست. او شخصیتها را با ویژگیهای اغراقشده و اغلب کاریکاتوری خلق میکرد تا نقاط ضعف انسانی را برجسته کند. کافمن با ترکیب طنز، ساختار دقیق و نقد اجتماعی، میراثی ماندگار در تئاتر آمریکا ایجاد کرد که الهامبخش نسلهای بعدی نویسندگان کمدی شد. کافمن سیستمهای سیاسی و اقتصادی را با طنز سیاه به چالش میکشد. کافمن تقابل بین خانوادهای غیرمتعارف (با اعضایی هنرمند و آزاداندیش) و جامعهٔ سنتی را به تصویر میکشد، همچنین بر اهمیت حفظ اصالت فردی در برابر فشارهای اجتماعی تأکید دارد. کافمن در همکاری با مُوس هارت، صنعت سینما و مطبوعات را هدف گرفت. اثر "صفحه نخست" بهعنوان پیشروی کمدی رسانهای مدرن شناخته میشود. اگرچه بیشتر آثار او کمدی محسوب میشوند، مضامین جدی مانند مرگ و پوچی زندگی نیز در آنها حضور دارد. مثلا در "مردی که برای شام آمد" در طول نمایش با بحران سلامتی و تنهایی روبهروست که زیرلایهای تاریک به طنز ظاهری اثر میدهد. با وجود اینکه کافمن به ندرت مستقیماً به پیشینهٔ یهودی خود اشاره میکرد، مضامین آسیمیلهشدن و جستجوی هویت در جامعهٔ چندفرهنگی آمریکا در آثارش دیده میشود. کافمن در مصاحبهها اشاره کرده که زندگی باید با شوخطبعی و بدون تعصب سپری شود. این ایده در آثاری مانند "شام ساعت هشت" علیرغم بحرانهای مالی و عاطفی، به شادیهای کوچک چنگ میزنند. کافمن با استفاده از کمدی موقعیت و دیالوگهای طنزآمیز، مسائلی مانند فساد سیاسی، مصرفگرایی و ازخودبیگانگی را بررسی میکرد. همکاریهای او با نویسندگانی مانند مُوس هارت و اِدنا فربر، به غنای این مضامین کمک کرد و میراثی ماندگار در تئاتر آمریکا ایجاد نمود. او در دورهای پرتلاطم از تاریخ آمریکا فعالیت میکرد که شامل رکود بزرگ، جنگ جهانی دوم، و تغییرات اجتماعی عمیق بود. این تحولات به شکل مستقیم و غیرمستقیم در مضامین، شخصیتپردازی و طنز آثار او بازتاب یافته است. "صفحه نخست" بازتابی از هجوِ رسانه و خبرنگارانی است که برای جلب مخاطب، واقعیت را تحریف میکنند. فضای رسانهای دههٔ ۲۰ با رسواییهایی مانند «ماجرای تپهٔ تیپوت» همراه بود. آثاری مانند "مردی که برای شام آمد" نیز اضطراب ناشی از تغییرات اجتماعی را در قالب شخصیتهای عجیب و غریب نمایش میدهد. طنز سیاهِ این نمایشنامه (مثل تنهایی و بیماری شخصیت اصلی) بازتابی از ناامنی روانی دوران جنگ بود. آغاز جنگ سرد، ترس از کمونیسم، و فشار برای همرنگی با جامعه، از رخدادهای دهه پنجاه در آمریکا بودند. نمایشنامه "جوراب ابریشمی" که با همکاری لوئلز نوشته شد، تقابل بین فرهنگ سرمایهداری و کمونیسم را با طنز بررسی میکند. گسترش هالیوود و رقابت آن با تئاتر برادوی نیز موجب نگارش "یکبار در عمر" شد که صنعت سینما را به دلیل تولیدات انبوه و بیکیفیت هجو کرد. این اثر پاسخ به انتقال هنرمندان تئاتر به هالیوود در دههٔ ۳۰ بود. کافمن با ترکیب طنز موقعیت و نقد اجتماعی، واکنشی هنرمندانه به تحولات دوران خود داشت. از فساد سیاسی دههٔ ۲۰ تا اضطرابهای پساجنگ، آثار او آینهٔ جامعهٔ آمریکا بودند. همکاریهایش با نویسندگانی مثل مُوس هارت، به او اجازه داد تا این مضامین را در قالب کمدیهای هوشمندانه و ماندگار بیان کند. کافمن دو بار برندهٔ جایزهٔ پولیتزر برای نمایشنامههایی شد که به صورت مشترک نوشته بود. طیف کاری او گسترده بود و لحن آثارش با توجه به همکارانش تغییر میکرد، اما هجو درخشان و طنز تند و تیز نقطهٔ قوت او محسوب میشد.
