درایر جذبی با نام درایر دسیکانت نیز شناخته می شود. این درایر سبب می شود جریان هوای فشرده بر روی بستری از مواد جاذب جریان یابد و سپس این بستر رطوبت موجود در هوا را تا حد بسیار بالایی و تا حد نقطه شبنم مورد نظر به خود جذب می کند و آن را خشک می نماید. در ادامه فرآیند جذب به مرور مواد جاذب به وسیله رطوبت اشباع می شوند و به منظور تداوم سیکل خشک کردن، باید رطوبت آن ها خارج شده و اصطلاحاً عمل احیای رطوبت مواد جاذب صورت گیرد. به همین دلیل درایر های جذبی اغلب اوقات دارای دو عدد برج فعال می باشند. شکل زیر نحوه کار درایر جذبی را نمایش می دهد.
همانگونه که در شکل مشخص است در برج های خروجی و ورودی هوای فشرده اغلب اوقات در پایین و بالا قرار دارد. یکی از این مخازن مخصوص خشک کردن هوای فشرده ورودی می باشد که در شکل به عنوان مرحله ۱ نشان داده شده است. ساپورت های نگهدارنده، مواد جاذب را در مرکز برج قرار می دهند و به این ترتیب هوای فشرده هنگامی که از بستر مواد جاذب عبور می کند به دلیل نوسانات دبی، مواد تغییر و جابجایی نخواهند داشت. عملیات جذب در درایر جذبی به دلیل وجود اختلاف فشار در میان هوای ورودی و مواد جاذب رخ خواهد داد.
در شروع کار میزان رطوبتی که بر روی ماده جاذب رطوبت وجود دارد، بسیار ناچیز است و به همین علت فشار جزئی آن بسیار پایین می باشد. اما با عبور گاز فشرده مرطوب، رطوبت بر روی بستر پر می شود و به علت اختلاف فشار جزئی که بین رطوبت بستر خشک شده و گاز مرطوب وجود دارد، انتقال جرم و جذب رطوبت از گاز مرطوب به ماده جاذب رطوبت صورت می گیرد. در واقع می توان گفت اختلاف فشاری که در بین این دو موجود می باشد، باعث می‌شود تا از ناحیه فشار بالاتر رطوبت به سمت ناحیه ای با فشار پایین تر انتقال پیدا کند و در هنگام عبور از بستر هوای فشرده خشک گردد.
