دیروز باز به صورت اتفاقی فیلمی دیدم که اگر با مباحث عمیق کودک درون و روانشناسی آشنا نشده بودم آن را صرفاً فیلمی برای بچه‌ها می‌دونستم. اما آنچه که بود فیلمی با لایه‌های عمیق ذهن و ضمیر ناخودآگاه بود.
ماجرای فیلم درمورد مردی به اسم رامین بود که در آستانه چهل سالگی قرار داشت اما در جنبه‌های مختلف زندگیش دچار چالش شده بود و از آنچه که بود، راضی نبود. مرد به ناگهان با کودکی خود رو به رو می‌شود. « کودک درون » مرد با او درباره زخم‌هایش صحبت می‌کند. از کتک‌هایی که خورده تا آرزوهایی که داشته و مرد کم کم یاد می‌گیرد که با این کودک درونش ارتباط برقرار کند چیزی که می‌توانست شفای زندگیش را به همراه داشته باشد.
پیشنهاد میکنم حتماً فیلم ببینید. این فیلم نشان می‌دهد که رفتارهای ساده و حرف‌های دیگران چگونه می‌تواند به کودکی کودک آسیب بزند و این آسیب روحی تا بزرگسالی همراه اوست و آینده را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این فیلم هم برای کسانی که فرزند دارند به شدت توصیه می‌شود و هم بزرگسالانی که مدت‌ها ست کودک درون‌شان را فراموش کرده‌اند.
فیلم «تپلی و من» آرزوهای کودکی، ترس‌ها، خاطره‌هایی که تاثیر عمیقی بر شخصیت ما گذاشته‌اند و آسیب‌های رفتاری را به خوبی نشان می‌دهد. نقاط جذاب فیلم وقتی است که کودک درون مرد میانسال از او درباره آینده اش می‌پرسد و از آرزوهایی که به دست او محقق نشده‌اند، گلایه می‌کند. زمان‌هایی که مرد متوجه توانمندی‌های زیادش در دوران کودکیش می‌شود و دائما از خود می‌پرسد که «کجا چنین توانایی‌ها و اعتماد به نفسش را از دست داده است ؟؟» زمانی که نشان می‌دهد کودکان در ابراز وجود توانمندتر هستند و چه می‌شود که از پذیرش مسئولیت‌ها و خود بودنمان فاصله می‌گیریم. جاهایی که نیاز هست به کودکی خود برگشت، به آن دوران حساس که شخصیت ما شکل گرفته و این کودک را در آغوش گرفت، تشویقش کرد که می‌تواند و عمل کند تا ببیند که می‌شود و با ترس‌هایش رو به رو شود. زمانی که مرد یاد می‌گیرد فارغ از نتیجه گرفتن یا نشدن با خودش به مهربانی رفتار کند و در آغوشش بگیرد و او را به چیزی که کودکیش بهانه می‌گیرد، دعوت کند و دیگر نادیده‌اش نگیرد و این ارتباط، آینده مرد را عوض می‌کند و حقیقتا چنین است. کافی است متوجه تاثیر اتفاقات گذشته بر زندگی‌تان بشوید.
