انديشيدن با پرسيدن به هم گره خورده اند، و يكى بدون ديگرى وجود ندارد. مى توان گفت انديشيدن را پرسيدن بوجود مى آورد و بدون پرسيدن، انديشيدن امكان ناپذير مى باشد. بدين معنا كه ذهن با طرح پرسش عكس العمل مى كند و همين بازتاب سبب طرح پرسش هاى جديدى مى شود. پرسش هاى جديد تفكر تازه و سوالات ديگرى را پيش مى شكاند. اين روند همين طور ادامه مى يابد و پايانى ندارد.
فرهنگ، باور، اخلاق، مذهب و سنت هايى كه به دنبال پرسيدن بوجود نيامده باشند و همواره مورد پرسش گرى قرار نگيرند، تفكر كپى شده، تكرارى، عادت شده و تقليد گونه هستند. انديشيدن و پرسيدن اين پرسش را در ذهن ما بوجود مى آورد كه آيا فرهنگ، اخلاق، مذهب، قوانين و سنت هايى كه ما در زندگى بكارشان مى گيريم، حاصل پرسيدن همراه با انديشه و يا انديشيدن همراه با پرسشگرى بوده است و يا بشكل بسته هاى آماده شده اى از نسلى به نسل به ما ارث رسيده است؟
نمى توان هر گونه تكرار پرسش و انديشيدن را به معناى طرح سوال و انديشيدن نام گذاشت، زيرا تكرار پرسش ها و انديشيدن ها همان پرسش هاى كپى و بازنمايى ذهن اعتياد گونه مى باشند، زيرا پرسش بايد روى مسايل اساسى دست بگذارد و انديشيدن مى بايستى انتقاد شفاف و بيرحمانه اى به افكار و انديشه هايى كه ضرورت تاريخى خودشان را از دست داده اند، باشد.
