١- ترس از تنهايى و ناديده گرفته شدن، ما را مجبور مى كند كه ما به در خواست هاى ديگران با وجود اين كه مخالف افكار، احساس و ميل مان مى باشند، جواب آرى بدهيم. در زمان كودكى وقتى ما بر خلاف نظر والدين و يا بزرگ ترها نه مى گفتيم، آن ها ما را تهديد مى كردند، كه اگر نه بگوئيم، مامان يا بابا ديگه تو را دوست ندارند، ديگه فلان چيز را برايتان نمى خريم و يا براى بازى تو را به پارك نمى بريم.
٢- فرهنگ، سنت، اخلاق، مذهب بطور مستقيم و غيرمستقيم هر گونه ذهنيت اعتراض، مخالفت، نقد و نه گفتن را از همان دوران كودكى از افراد مى گيرد، اين مسئله بعد ها در جامعه توسط قدرت سياسى و آموزشى بيشتر مى شود و حاكميت افكار اطاعت و بله گفتن را در جامعه مسلط مى كند.
٣- وقتى كه كمى بزرگتر شديم اگر در مقابل حرف هاى نادرست، انتقادها و سرزنش ديگران اعتراض مى كرديم، مى گفتند: نبايد روى حرف بزرگترها حرفى بزنيد و بايد احترام آن ها را نگاه داريد. در اين شرايط بچه ها ياد مى گرفتند كه براى خواسته هايشان هميشه بله بگويند.
٤- به ما ياد داده اند كه براى خواسته هاى خودمان بايد قربان صدقه بزرگترها برويم و چاپلوسى ديگران را بكنيم، حرف آن ها را حتى اگر اشتباه است قبول كنيم، در واقع من درونى خود را تحقير، كوچك ، خوار، ذليل كنيم. ناتوانى جواب نه به ديگران ما را به فرد متظاهر و دو رو مبدل مى كند و اين باعث مى شود كه ما همواره خودرا تحقير كنيم كه چرا نمى توانيم از خواسته ى خودمان دفاع كنيم.
٥- ما فكر مى كنيم كه اگر به خواست ديگران جواب نه بدهيم، آن ها رنجيده خاطر مى شوند و ما فرد مهربانى نيستيم، به همين جهت به هر خواست آن ها بايد تن بدهيم. در صورتى كه اين احساس ما مهربانانه نيست، بلكه مهرطلبى مى باشد. در واقع ما خودمان را دوست نداريم، زيرا حاضريم عليرغم ميل و خواست خودمان پاى روى احساسمان بگذاريم تا ديگران را راضى كنيم ، در واقع ما خود را براى ديگران قربان مى كنيم.
٦- از آن جايى كه هميشه جواب نه به ديگران نمى گوئيم انتظار داريم كه ديگران به درخواست ما هميشه جواب نه ندهند و در صورتى كه كسى جواب نه به ما بدهد، ما او را دشمن خود تصور مى كنيم، حتى اگر خواسته و درخواست ما كاملن غير منطقى باشد.
