خونه ی ما؛
خونه ی ما درش آبی رنگه ، تو یکی از محلات حاشیه تهرانه.
تو محله ای که از سر تا تهش رو اعتیاد و بزه گرفته خونه ی ما تنها مکان امن اون محله به حساب میاد.
دیوار های خونمون پر از نقاشی های قشنگه ، هر کدوم از اتاق ها و کلاس های خونمون یه اسم قشنگ دارن مثلا کلاس پروانه یا کلاس ستاره.
هر روز یه عالمه بچه ی قد و نیم قد میان خونه ی ما تا درس بخونن ، بازی کنن ، نقاشی کنن ، موسیقی ، زبان ، تئاتر، رباتیک و… یاد بگیرن.
عمو ها و خاله ها هم میان تا صلح ، امید ، دوستی ، خانواده بودن و تمام قشنگی های زندگی رو به بچه ها نشون بدن و الگوهای درست زندگی رو تو غالب کلاس های مختلف آموزشی و سرگرمی به بچه ها یاد میدن.
تو خونه ی ما هم مثلِ همه ی خونه های دیگه صدای بازی و خنده ی بچه ها میاد ، بچه هایی که با هم خواهر و برادر نیستن ولی مثل خواهرا و برادرای واقعی هوای هم رو دارن .
قانون خونه ی ما دوستیه ، خوشحالیه ، خندست . ما تو خونمون دعوا نمیکنیم ، قهر نمیکنیم و هیچ وقت امیدمون رو به داشتن جامعه ای بهتر از دست نمیدیم .
عمو ها و خاله ها برای بچه ها تولد میگیرن و آغوش پر مهرشون رو به روی بچه ها باز میکنن . اینا همون عمو ها و خاله هایی هستن که وقتی بچه ای شناسنامه نداره تمام زورشون رو میزنن که شناسنامه دار بشه تا بتونه بره مدرسه ، وقتی بچه ای مریض میشه میبرنش خونه درمان و… عمو ها و خاله هایی که خودشون دانشجو و کارمند هستن اما مثلِ همه ی عمو ها و خاله ها تو شرایطی که بچه ها بهشون نیاز دارن تمام زندگیشون رو میزارن کنار و میان در کنار بچه ها .
خونه ی ما، خونه ی ایرانی جمعیت امام علی هستش که چند روز پیش حکم انحلالش رو دادن ، گفتن شما سیاه نمایی میکنین ، آمارسازی میکنین و تمام عشق و تلاش و امیدی که تو خونمون بود رو تو دادن یه وعده غذای گرم خلاصه کردن.
ولی ما امیدمون رو از دولت تدبیر و امید نه بلکه از پشت در های آبی رنگ خونمون گرفتیم . ما یه جمعیت نه یه خانواده ایم به وسعت ایران و هرگز همدیگرو رها نمیکنیم و با وجود تمام ظلم ها و ناعدالتی ها باز هم صلح و امید و عدالت و دوستی رو به بچه هامون یاد میدیم.
