استاد علی اکبر حسنوند ( آشنایی با دفاع مقدس)
کارگردان, محمد حسین مهدویان
فیلم، ماجرای بمباران شیمیایی سردشت و سرنوشت خانواده قادر و مردمان آسیب دیده را به صورت فلاش بک روایت می‌کند.
به لحاظ ساختار، قاب بندی، تصویربرداری و کارگردانی بی شباهت به فیلم‌های مستند نیست. (ماجرای نیم روز یک) و (رد خون) آغازگر یک رویکرد جدید در سینمای ایران بود که رویدادهای تاریخی معاصر و ارائه آنها در قالبی مستندگونه بوده است اما مهدویان با درخت گردو، یک فیلم بسیار معمولی و متعارف در قالب ملودرام های جنگی آشنای سینمای ایران ساخته.
ما شاهد یک داستان واقعی هستیم؛ مهدویان موضوع مهم تکان دهنده و تراژیکی را انتخاب کرده با توجه به موضوع؛ به نظر میرسد فضا و تاثیرگذاری آنقدر نزد مخاطب و برای توفیق فیلم کفایت داشته است که صرف نظر از ساخت، کارگردانی، انتخاب بازیگر و... کفایت لازم برای موفقیت و فروش گیشه را داشته در حقیقت انتخاب سوژه، فیلم را پررنگ کرده است. مستند سازی و بازسازی جنایت های جنگی در همه دوره ها به ویژه اکنون یک ضرورت انسانی و تاریخی است و باید مورد حمایت قرار گیرد
اما تراژدی با سویه های دردناک آن به نمایش گذاشته می‌شود، راز زدایی از فاجعه سردشت نمی‌کند.
فیلم در زمان حال و راوی دوم شخص (لحن افسانه وار و خیال انگیز) که بین ما و فاجعه فاصله ایجاد می‌کند و باعث می‌شود به امری دور تبدیل شود
در شروع فیلم به سادگی با کارکتر پیمان معادی همراه می‌شویم، فیلمی که پدر بودن در آن خیلی پررنگ است.
حضور مهران مدیری بیشتر به دلیل اسم آن تا سبک و سیاق بازی است به نظر اگر بازیگری ناشناخته بجای او بود، به بار مستندگونه فیلم کمک هم می کرد. مهران مدیری فیگور کمیک قدرتمندی دارد که آشنازدایی از آن غیرممکن است و به راحتی اثر تراژیک را به ضد خود بدل ساخته.
در پایان بندی، تا حد زیادی براساس الگوهای هالیوودی موفق بوده است.
مهدویان قصه‌ای سوزناک و تصاویری دلخراش از فاجعه را به ما نشان می دهد تا احساسات را جریحه دار کند.
