ترجمه: هلیا عسگری
نویسنده: آن چائون
کانون زنان ایرانی
دور یک اجاق در آشپزخانه یک رستوران کوچک در کابل جمع شده اند و غذا برای ناهار مشتری‌ها درست می‌کنند. همه آنها از بازماندگان خشونت خانگی هستند و بسیاری از آنها دیگر هرگز نمی توانند به خانواده های خود بازگردند.
ماری اکرمی، بنیانگذار خانه امن، خانه‌ای که این زنان در آن زندگی می‌کنند و در رستوران آن کار می‌کنند، می ترسد با خروج نیروهای خارجی که متعهد شده بودند حقوق زنان را در افغانستان خسته از جنگ احیا کنند، مجدد همه چیز ویران شود.
ماری اکرمی که مدیر مرکز توسعه توانمندی‌های زنان افغانستانی نیز هست می‌گوید:« جامعه بین الملل ما را تشویق کرد، از ما حمایت کرد، به ما کمک مالی کرد … اما در حال حاضر ما را نادیده می گیرند.»
ایالات متحده و نیروهای بین المللی همه از افغانستان رفته‌اند، و طالبان کنترل مناطق گسترده ای از کشور را به دست گرفته ومی‌گیرند و بحران‌های جدیدی در انتظار افغانستان است.
اکرمی از وضعیت امنیت خود و زنان در پناهگاه هایش می‌ترسد. او نگران روزی است که زنان جایی برای ماندن نداشته باشند: « موارد زیادی از شکنجه، آزار جنسی، آزار جسمی داریم. زنی که از خانه فرار می کند جایی برای رفتن ندارد.»
طالبان پس از تصرف افغانستان، از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ با نام امارت اسلامی افغانستان بر این کشور حکومت کرد. ماری اکرمی که در این مدت در پاکستان بود، پس از حمله آمریکا به افغانستان و برکناری طالبان از قدرت به افغانستان بازگشت و با کمک برخی از سازمان های غیردولتی اروپایی در سال ۲۰۰۲، اولین خانه امن افغانستان را برای زنان قربانی خشونت خانگی ایجاد کرد.
طبق اعلام سازمان ملل متحد، در افغانستان، کشوری با جمعیت حدود ۳۵ میلیون نفر، اکثریت قریب به اتفاق زنان خشونت جسمی، جنسی یا روانی را تجربه می‌کنند و در فرهنگ این کشور، زنانی که شوهران خود را ترک می‌کنند غیرقابل بخشش هستند. در بعضی از مناطق کشور هم هنوز زنان به عنوان عروس برای تسویه بدهی یا برای عداوت کردن داده می شوند و همچنین قتل های ناموسی همچنان در کشور وجود دارد.
از زمان سرنگونی طالبان که ادامه تحصیل و کار کردن را برای زنان ممنوع کرده بود، زنان توانستند به سختی دستاوردهایی داشته باشند. اکنون زنان در مقام قاضی، پلیس و قانونگذار حضور دارند و مدارس نیز باز شده است. دولت قانونی در مورد منع خشونت علیه زنان تصویب کرد، اگرچه این قوانین و مقررات به درستی اجرا نشدند.
در خانه امن کابل، برخی از زنان درس می‌خوانند، برخی هم سرکار می‌روند و شب به شب برای خوابیدن به خانه امن برمی‌گردند. برخی دیگر فرزندانشان را در اتاق‌هایشان بزرگ می‌کنند. عده‌ای هم که شرایط خروج از آنجا را ندارند، در رستورانی که اکرمی برای این گروه باز کرده است، کار می‌کنند.
اکرمی تمام زندگی خود را وقف خانه‌های امن کرده اما از اینکه آمریکا با طالبان بر سر خروج از افغانستان توافق کرد و به زنان ومطالبات آنها توجه نکرد، احساس شکست و سرخوردگی می‌کند. در گفتگوهای صلح بین دولت افغانستان و طالبان نیز تنها تعهدات مبهمی برای حمایت از حقوق زنان آن هم مطابق بر ارزش های اسلامی صورت گرفت. در همین حال، زنان مشهور از جمله اهالی رسانه ، قضات و فعالان در میان بیش از ۱۸۰ نفری هستند که از ماه سپتامبر در افغانستان ترور شده اند.
در حالی که برخی از فعالان توانسته اند در این مدت از کشور فرار کنند، اما بیشتر زنان عادی چاره‌ای جز تماشای این بحران و هرج‌و‌مرج‌ها را ندارند.
اکرمی می‌گوید:« زن بودن در افغانستان به هیچ عنوان کار راحتی نیست. من از جنگیدن مداوم خسته شده‌ام و در حال حاضر دیگر در آستانه از دست دادن همه چیز هستم.»
***
#هلیا_عسگری
