اپرا نوعی هنر ترکیبی است که در آن خوانندگان و نوازندگان یک اثر نمایشی را با ترکیب متن (لیبرتو) و موسیقی، معمولاً در یک محیط تئاتر اجرا میکنند. این اجرا عموماً در یک خانه اپرا با همراهی یک ارکستر یا گروه موسیقی کوچکتری اجرا می شود.
درباره اپرا به طور کلی می‌توان گفت اپرا ترکیبی از سه هنر نمایش، ادبیات و موسیقی است.
اجزای اصلی یک اپرا: ارکستر، کر، آریا، رسیتاتیو، باله، اکت و صحنه، اورتور و لیبرتو می‌باشد.
«یک داستان خوب»
همه اپراها داستانی را روایت می کنند. یک داستان جذاب کلیدی برای درگیر نگه داشتن مخاطب است. بهترین لیبرتوها مملو از درام و احساسات هستند. یکی از ترفندهایی که بسیاری از آهنگسازان از آن استفاده میکنند این است که برای نوشتن داستان خود، از آثار ادبی، به خصوص ادبیات کلاسیک، بهره می‌گیرند.
شعرخوانی در اپرای سنتی از دو حالت آوازخوانی تشکیل میشود:
بخش بیانی: پاساژهایی که بگونه ای طراحی شده اند تا تاکیدی بر کلمات داشته باشند. (پاساژ Passaje: اصطلاحی موسیقایی که در معنی لغوی، گذر یا گذرگاه ترجمه شده اما در بیان عامیانه، می‌توان آن را سلسله نت‌هایی گفت، که با فاصله متصل و بدون مکث، نواخته میشود.)
آریا (که به تعریف آن خواهیم پرداخت) در آن شخصیت ها احساسات خود را به وسیله ملودی ای منسجم تر بیان می کنند.
انواع Recitatives و Arias دو عملکرد متضاد در اپرای باروک دارند. یک رسیتاتیو که با نام ایتالیایی «recitativo» نیز شناخته میشود، به عنوان یک دیالوگ عمل می‌کند و به شخصیت‌ها اجازه می‌دهد تا داستان را از طریق یک روایت به جلو ببرند . بافت این قطعه، همانگونه که در اوایل موسیقی باروک رایج بود، هموفونیک (تک صدایی) است. از سوی دیگر، یک آریا یک قطعه نمایشی برای تک خوان (تک خوان حرفه ای) است. در واقع یک آریا عبارت است از قطعه‌ای گسترش یافته برای یک خواننده سولو که دارای پیچیدگی موسیقایی بیشتر و ریتم ثابت‌تری نسبت به رسیتاتیو است.
قطعه ای مستقل که برای صدای تکخوان نوشته میشود و معمولاً توسط ارکستر همراهی می شود. در اپرا، آریاها عمدتاً هنگام یک مکث در بین یک ماجرای دراماتیک ظاهر می شوند، زمانی که یک شخصیت در حال بازتاب احساسات خود است. بیشتر آریاها حالت تغزلی دارند (قافیه‌مندند)، و بسیاری از آنها شامل تکرار موسیقی هستند.
O mio babbino caro. “O my dear father,” this soprano aria comes from Puccini’s 1918 opera Gianni Schicchi.
La donna è mobile. “Woman is fickle” was a stroke of genius on Verdi’s part.
The “Queen of the Night’s Aria”
L’amour est un oiseau rebelle.
Onegin’s aria.
Largo al factotum.
Dido’s Lament.
Liebestod.
این اصطلاح در قرن شانزدهم در ایتالیا سرچشمه گرفت و اولین بار در سال ۱۶۰۲، زمانی که جولیو کاچینی Le nuove musiche (موسیقی جدید) را منتشر کرد، این اصطلاح رایج شد. این اثر، مجموعه‌ای از آهنگ‌های انفرادی با همراهی پیوسته موسیقی (معمولا ویولن سل و هارپسیکورد)، می‌باشد.
secco recitative و accompagnato
در مقاله‌های بعد به تعریف آنها خواهیم پرداخت.
همانند یک اپرا، یک اوراتوریو شامل استفاده از یک گروه کر، تکنوازان، یک گروه، شخصیت های مختلف و متمایز و آریا است. با این حال، اپرا یک تئاتر موزیکال است، در حالی که اوراتوریو کاملاً یک قطعه کنسرتی می‌باشد - اگرچه اوراتوریوها گاهی به عنوان اپرا روی صحنه می روند و اپراها گاهی اوقات به شکل کنسرت ارائه می شوند؛ اما بطور کل این دو از یکدیگر مجزا اند.
اوراتوریو (تلفظ ایتالیایی: [oraˈtɔːrjo]) یک ترکیب موسیقی بزرگ برای ارکستر، گروه کر و تک نوازان است. Oratorios در اوایل قرن هفدهم در ایتالیا آنقدر محبوب شد که در دوران روزه مسیحیان (Lent) توسط کلیسا کاتولیک ممنوع اعلام شد.
