در روش "لایفو" (آخرین واردین، اولین خروجی)، فرض بر این است که آخرین موجودی‌های وارد شده به انبار، اولین موجودی‌هایی هستند که مصرف یا فروش می‌شوند. به عبارت دیگر، مواد و کالاهایی که آخرین بار به انبار وارد شده‌اند، اولین بارهایی هستند که برای مصرف یا فروش در نظر گرفته می‌شوند.
در انبار دائمی، که موجودی‌ها به طور مداوم برای تأمین نیازهای تولید یا فروش مورد استفاده قرار می‌گیرند، استفاده از روش "لایفو" معمولاً معقول است. زیرا مواد وارد شده به انبار به طور مداوم در انبار باقی می‌مانند و مواد جدیدتر اولین بار مصرف می‌شوند.
اما در انبار‌های ادواری، که موجودی‌ها بر اساس فصل‌ها یا دوره‌های زمانی خاص وارد و خارج می‌شوند، استفاده از روش "لایفو" ممکن است کمی پیچیده باشد. چرا که ممکن است ارتباط مستقیم بین زمان ورود و خروج موجودی‌ها وجود نداشته باشد. این می‌تواند موجب مشکلاتی در محاسبه هزینه موجودی‌ها و در نتیجه در تعیین سود و زیان شرکت شود.
به طور خلاصه، روش "لایفو" در حسابداری در انبار‌های دائمی و ادواری ممکن است منجر به تحلیل دقیق‌تر و صحیح‌تری از هزینه‌ی موجودی‌ها و در نتیجه از عملکرد مالی شرکت شود، اما نیاز به دقت و دقت در محاسبات دارد.
تماشا ویدیو کامل آموزشی:
https://hesabtube.com/accounting-course/season09-episode08/
