تقریبا دو ماه از آخرین نوشته ام توی ویرگول میگذره،شاید فشار کار ودرس انقدر قوی بود که بخواد جلوی علایقمو بگیره یا اتفاقات انقدر ضعیف بود که ارزش نداشته باشه بنویسمشون ولی یه اتفاق هر سال دردناک تر میشه هر سال سنگین تر از قبل بغضش گلومونو میگیره .به بهونه سالگرد سقوط هواپیما اوکراینی دلنوشتمو میذارم.
مرگ تنها چیزیه که هیچ تضمینی ازش نیست. یکی توی پیری میمیره یکی توی جوونی،یکی پولدار میمیره یکی فقیر،یکی سکته می کنه، یکی سرطان میگیره، یکی تیر میخوره، یکی تصادف می کنه.مرگ برای همه هست و هنوزم دردناکه هنوزم ترسناکه ولی مرگ تنها مقصد زندگیه.هنوز کسی نمیدونه بعدش چی میشه ولی اونجا اخرشه.اونجایی که یک موجود تا چند لحظه قبل نفس می کشید و موجود بود ولی دیگ ناموجود شده،با خودش میبره جسمشو،روحشو،صداشو،اعتقاداتشو،ارزوهاشو،تجربیاتشو،راز هاشو شاید برای ما خاطراتش بمونه که اونم زیاد موندگاری نداره.
ولی #176 موندگار شد هنوزم وقتی نزدیک میشیم به 18 دی درد می کشیم هنوزم شمع روشن می کنیم و پا به پای خانواده های عزادار ، عزاداری می کنیم.176تا انسان،176تا آرزو،176تا هدف،176 تا گذشته،176 تا آینده، کلی خانواده و کلی منتظر که الان ازش فقط همون خاطره مونده یه خاطره تلخ که مارو یاد خودمون میندازه وقتی هر روز میمیریم یا بقیه رو میکشیم؛شاید مرگ فقط یک بار اتفاق نمیوفته،همونطور که ما هر دفعه عاشق میشیم دوباره متولد میشیم هر دفعه که شکست می خوریم یه بار میمیریم.
پرواز ps752 همون فرازی بود که فرود نداشت،سقوط داشت. سقوط 176 تا داستان که هر کدومشون نقش اولشونو از دست دادن. داستان هایی که میتونستن دنیا رو تغییر بدن. 176 تا داستان ناتموم یک داستان تراژدیک ساخت ؛ داستان هواپیمای اوکراینی که میتونه درس زندگیمون باشه، میتونه فیلم شه، کتاب شه تا همه یادمون باشه سرنوشت خیلی از ما ادم های معمولی دست انسان هاییه که قسم به محافظت از بشریت خوردن ولی بخاطر منافع شخصی بشریت رو زیر پا گذاشتن و با اشتباهات انسانی انسانیت را زیر سوال بردن.
حواسمون به ارزوهامون باشه به حال دل همدیگه باشه چون زندگی کوتاه تر از اینه که بخوایم کسیو اذیت کنیم. به اندازه کافی زندگی سخت هست سخت ترش نکنیم.
ای پرنده ی مهاجر سفرت سلامت اما...
