یک نوع فقر هم وجود دارد که از فقر های دیگر بالاتر و ارزشمندتر است . این فقر است که منزل و جایگاه بعد از ادب و مخصوص مسیر سلوک حسینی است .
این فقیر بی نیاز است . این فقیر به جایی رسیده است که نه تنها از غیر خداوند هیچ چیزی نمیخواهد بلکه از خود خداوند نیز فقط او(خود خدا) را میخواهد . این مرحله آخر حرکت یک سالک حسینی است .
از این فقر هم بالاتر وجود دارد .
انسان در این مرحله از همه چیز بی نیاز شده است ولی هنوز از "خود" بی نیاز نشده است .
کسی که خودش را نشناخته است نمیتواند از خودش بگذرد و به آن مرحله آخر برسد .
اگر خودمان را شناختیم و فهمیدیم که هیچ چیزی از خودمان نداریم و فقیر مطلق هستیم ، آنگاه میتوانیم از خودمان نیز بی نیاز شویم و به آن مقام والا برسیم . این مهم است .
در روایات آمده است : فقط کسی از میان مسلمانان به جهنم میرود و به هلاکت اخروی میرسد که خودش را در خوبی های عالم سهیم بداند . (دچار خودپسندی شود)
انسان که از خودش نیز گذشت و به این انتهای راه رسید ، هر کاری که از دستش بر بیاید برای محبوب خود میکند . همه کارها را انجام میدهد و همه چیز را در راه او میدهد ولی باز هم نگران است که کم گذاشته باشد ، نگران است که شاید یک لحظه دچار غرور شده باشد . لذا در این مرحله آخر هم خودش را لایق جهنم میداند و از خداوند ،فقط نجات از جهنم را درخواست میکند .
یا ایها الناس انتم الفقرا الی الله و الله هو الغنی الحمید :
ای انسان ، تمام وجودت وابسته به خداست و خداوند از همه چیز بی نیاز است . اگر این مفهوم را شناختیم میتوانیم به انتهای راه برسیم و به وصول دست یابیم .
انما یرید الله ان یطهر عنکم الرجس اهل البیت و ...(آیه تطهیر) : این رجس (ناپاکی ) ، ناپاکی ناشی گناه یا ناپاکی ناشی از نداشتن علم کافی یا ... نیست . بلکه این ناپاکی ، ناپاکی ناشی از وابستگی به دیگران است . لذا یک بی نیازی از غیر خدا و یک وابستگی ویژه به خدا در وجود اهل بیت (ع) وجود دارد که آنها را از دیگران متمایز میسازد .
