هر انسانی در وجود خود یک مَلَک(فرشته) و یک شیطان دارد.
به ذهن آمدن یک نیت خیر یا امر الهی، کار آن مَلَک در وجود ماست که سبب رشد ما می‌شود. این به ذهن آمدن نیت خیر، توفیق نامیده می‌شود.
کار شیطان وجود ما آن است که نیات شر را به ذهن ما می‌اندازد.
حال، چه کنیم که این نیات شر به ذهن ما خطور نکند و در وجود ما همواره نیات خیر جاری باشد؟
خداوند می‌فرماید: هرکه مرا یاد کند من نیز او را یاد می‌کنم و هر که مرا فراموش کند من نیز او را فراموش می‌کنم.
لذا برای آنکه از شیطان نجات پیدا کنیم و تحت ولایت و تسلط شیطان نباشیم باید همواره ذکر و یاد خداوند را داشته باشیم.
زمانی که انسان پس از مقام انابه، به مقام مراقبه نائل آمد، «غفلت» برای او هلاکت است.
زمانی که یاد و ذکر خداوند را فراموش کنیم در واقع عرصه را برای شیطان آماده کرده‌ایم تا نیات شر را به ذهن ما بیاندازد. در این حالت دیگر کاری از آن فرشته وجود ما که نیات خیر را در وجودمان جاری می ساخت ( که در روایات به آن توفیق می‌گویند) ساخته نیست. در این شرایط، این فرد خوار و حقیر شده است و به هلاکت رسیده‌است.
زمانی که انسان دچار غفلت و شیطان و نیات و افکارش وارد قلبش شد، پس از مدتی این نیات و افکار شیطانی در وجودش رشد می‌کنند و وجودش را کاملا تحت سلطه خود در می‌آورند. در این حالت که دیگر خبری از آن مَلَک(فرشته) در وجود او نیست، تمامی اعمال و رفتار این انسان شیطانی خواهد شد.
مقابل این غفلت زمانی است که انسان سراسر مشغول یاد و ذکر خداوند می‌شود و در این حالت آن ملک و فرشته الهی مرکز فرماندهی وجود او را بر عهده دارد و تمامی اعمال و کردار انسان رنگ و بوی خدا می‌گیرند.
برای ورود به کانال پیام‌رسان تلگرام «هیأت متوسلین به چهارده معصوم(ع)» کلیک کنید.
