یک خطر کسانی که راه افتاده و حرکت کرده اند را تهدید می‌کند.
گاهی جزئیات مسیر سبب می‌شود که هدف مسیر فراموش‌مان شود. بعضی‌ها در میان راه متوقف می‌شوند و هرگز به انتهای آن دست نمی‌یابند. انسان باید خیلی مراقب باشد که مسائلی که در میان راه برایش اتفاق می‌افتد او را از هدف اصلی‌اش باز ندارد.
لذا آن چیزی که پس از مراقبه لازم است، قصد است. قصد یعنی اینکه انسان در عین اینکه حواسش به جزئیات مسیر است همواره آن هدف اصلی را نیز در نظر دارد.
خداوند اهل قصد و اراده را بسیار دوست دارد.
عمل زمانی نتیجه می‌دهد که آن قصد و نیت پایان راه همواره با آدم همراه باشد.
در آخر زیارت عاشورا از خداوند درخواست می‌کنیم که ما را در راهش ثابت قدم بگرداند.
اگر ما هنوز از خوبی‌ها لذت میبریم و از زشتی‌ها بیزار هستیم یعنی هنوز امید به هدایت در ما است. اما اگر ما دیگر اشتیاقی به یک کار خوب نداشته باشیم و از خوبی‌ها لذت نبریم، بدین معناست که دیگر خیری در وجود ما نخواهد بود. در این حالت دیگر خدا به ما نگاهی نخواهد کرد. لذا اگر به این حالت دچار شده ایم، باید برگردیم و دوباره با یاد و ذکر خداوند وجودمان را زنده کنیم.
برای ورود به کانال پیام‌رسان تلگرام «هیأت متوسلین به چهارده معصوم(ع)» کلیک کنید.
