خداوند چگونه این انسان را متوجه عیوب و زشتی های کوچک خود می‌کند؟
خداوند سختی‌ها و ابتلائات ویژه ای برای این بندگان قرار داده است. در این سختی‌ها انسان نباید از ادامه راه منصرف شود. مأیوس و ناامید شدن در این شرایط سخت و بحرانی، بی‌ادبی است. یأس، بی‌ادبی است زیرا نشان می‌دهد که انسان به رحمت خداوند بدبین شده است در حالیکه نباید از رحمت خداوند نومید شد.
گاهی در نقطه مقابل، انسان از این ابتلائات سربلند بیرون می‌آید.
آنگاه خداوند یک سری کرامات ویژه‌ای را به او می‌دهد و او را به جایگاه والایی می‌رساند. در این شرایط این انسان خوشحال می‌شود.
همانطور که انسان در آن شرایط سخت و دشوار (هنگام ابتلائات) نباید ناامید شود، در این زمان که به مقام والایی نائل آمده است اگر یک ذره احساس غرور کند(و این مقام را از خودش بداند نه از لطف پروردگار) بی‌ادبی کرده است و دچار سقوط می‌شود.
اما انسان باید یک ادب دیگر هم داشته باشد و آن هم رعایت ادب در مقابل اولیای الهی است .
ابلیس این همه مدت طاعت الهی را بجا آورد و هیچگاه به خداوند بی‌ادبی نکرد. او به ولی الهی (حضرت آدم) بی‌ادبی کرد و رجیم شد و به هلاکتی رسید که تمامی آن زحمات و عباداتش هیچ شد.
رعایت احترام و ادب در مقابل چیزهایی که برای خداوند مهم هستند (مانند قرآن، مساجد، بقاع متبرکه، حسینیه‌ها و مجالس ذکر و ... ) لازم است.
احترام به مؤمن لازم است.
ما چه می‌دانیم که زیر ظاهر آدم‌ها چه قلبی وجود دارد؟ شاید آن قلب سرشار از محبت الهی باشد.
اگر ما به انسانی که از باطن آن بی‌خبریم ولی شاید ولی الهی باشد و خداوند او را دوست داشته باشد، بی‌ادبی و بی‌احترامی کنیم ممکن است دچار انتقام الهی شویم.
برای ورود به کانال پیام‌رسان تلگرام «هیأت متوسلین به چهارده معصوم(ع)» کلیک کنید.
