خلاصه جلسه هجدهم:نخستین نغمه های نبوت
توحید؛سرانجاعی در آغاز
حضرت آیت الله خامنه ای در پنجمین جلسه نبوت به نخستین شعار دعوت انبیا که همان نغمه توحید است؛ پرداختند توحید همه چیز مکتب انبیا علیه السلام است. توحید و معرفت خدا هم مایه ی تکامل و تعالی روح انسان است که این هدف عالی و نهایی انبیا است و هم طرح توحید به معنای ایجاد یک محیط الهی، یک جامعه و نظام الهی، یک نظام عادلانه یک نظام بی طبقه یک نظام بدون استثمار، یک نظام بدون ظلم به معنای تشکیل یک چنین نظامی ست آنانکه در جریان دعوت پیامبران قرار گرفته اند و آن را می پذیرند و هم آنان که از آن سرپیچی کرده و با آن می ستیزند؛ با مطرح شدن توحید به خوبی میفهمند که در این مکتب مبارزه با تحکمات بشری و اختلاف طبقاتی و استثمار و ستمگری به هر شکل مطرح است. همچنانکه در دوران سازندگی اجتماعی و تشکیل نظام مطلوب مراعات آزادی و تکریم انسان و عدالت اجتماعی و رفاه عمومی و برافتادن ستم و بیداد مورد نظر است و مشخص بودن هدف و جهت و راه انبیا و تعهد و تکلیف پیروان انبیا از انحرافهای مسلکی و مکتبی در ادامه راه جلوگیری می کند.
ولَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رسولاً أن اعْبُدُوا اللهَ وَاجْتَنِبُوا الطاغُوتَ فَمِنْهُم من هدى الله ومنهم من حقت عَلَيْهِ الضلالة فسيروا في الأرض فَانظُرُوا كَيف كان عاقبة المكذبين(نحل/۳۶)
و همانا برانگیختیم در هر امتی، پیامبری که عبودیت کنید خدا را و دوری بگزینید از طاغوت. بعضی از آنان را خدا هدایت کرد و بر بعضی از آنان گمراهی قرار گرفت. پس در زمین گردش کنید پس بنگرید فرجام کار تکذیب کنندگان چگونه بوده است؟
عبودیت کنید خدا را و دوری بگزینید از طاغوت؛ این حرف اول پیغمبرهاست. طاغوت رقیب خداست. طاغوت آنی است که شاخ به شاخ، مقابل خدا و فرمان خدا می ایستد، هر که هست. گاهی این طاغوت خود تویی؛« اعدی عدوك نفسك التي بين جنبیک»، گاهی طاغوت همان دل هرزه درای توست.گاهی طاغوت همان هوس روز و شب توست. گاهی آقایی طلبی یک آدم طاغوت اوست، تکبر یک انسان، طاغوت اوست. گاهی هم قدرت های خارج از وجود انسانند. قدرتهایی که همین طور دایره وار وسیع می شود، وسیع میشود و بالا میرود. به هر حال پیغمبرها وقتی که آمدند، گفتند خدا، نه طاغوت. ببینید عاقبت آن کسانی که ضلالت بر آنان قرار گرفته بود و پیغمبر را تکذیب کردند و هدایت او را نپذیرفتند چگونه شد. ببینید تمدن های برافتاده را، ببینید کشورها و شهرهای ویران شده را، ببینید بابل و آشور و کلده ی نابود شده را، که از آن جز نامی درستون تاریخ باقی نماند. ببینید قدرت فرعونیان مصر را که جامعه ی مصری مثل طوماری در هم نوردیده شد. اینها را قرآن میگوید؛ ببیند امتها و کشورهایی را که به سخن پیامبر گوش فرا ندادند، عاقبتشان چه شد، محکوم به زوالند. به طور کلی تا آخر دنیا این است؛ هر جامعه ای، هر امتی که بر روال دین حرکت نکند و بر طبق دین حرکت نکند، نابود خواهد شد. نه اینکه آدم هایش همه خواهند مرد، نه؛ نابود شدن امت، به معنای نابود شدن تشکیلات ملی آنهاست. جذب می شوند، هضم می شوند، جزو ملتهای دیگر می شوند، ملیتشان اصلاً از بین می رود، امروز شما ملیت کلده را معین کنید کجاست؛ ملیت آشور را معین کنید کجاست؛ ملیت بابل را معین کنید کجاست. این تمدنهای بزرگ تاریخ، اولین تمدنهای بشری اینهایند، کجایند اینها؟
وإِلَى عَادٍ أَخَاهُمْ هُودًا قَالَ يَا قوم اعْبُدُوا اللهَ مَا لَكُم مِّنْ إله غيره أفلا تتقون(اعراف/۶۵)
پس به سوی قوم عاد، برادرشان هود را فرستادیم. گفت ای قوم من، خدا را عبودیت کنید، به جز او شما را معبودی نیست. آیا پروا نمی گیرید؟
درباره ی این قوم عاد است ظاهراً، که اینها در میان کوه ها خانه می ساختند، بعید نمی داند آدم که برای آن اواخر عهد حجری باشد که بعضی از دانشمندان مادی ذکر کردند و ترسیم کردند. غرض، برای خیلی قدیمند .... با این بیان چقدر غلط و باطل می شود فرضیه ی آن کسانی که میگویند توحید و به طور کلی دین، بر اثر وضع طبیعی انسانها و از روی جهالت و نادانی انسانها به وجود آمد و دین تدریجاً به توحید رسید. می گویند اول اقوام مشرک بودند.... بعد توحید پدید آمد، در حالیکه نه، میبینیم از روزگار قدیم، از دوران باستان توحید بوده.
قالَ الْمَلأُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِن قومه إنا لنراك في سفاهة وإِنَّا لَنَظُنُّكَ مِنَ الْكَاذِبِينَ (اعراف/۶۶)
برگزیدگان قوم که کافر بودند گفتند: حقاً تو را در نابخردی می بینیم و گمان داریم که تو از جمله ی دروغگویانی.
این جزو اتهاماتی‌ست و پندارهای دروغی است که نسبت به داعیان حق، همیشه زمان بوده.
قالَ يَا قَوْمِ لَيْسَ بِي سَفَاعَةُ ولكني رسول من رب العالمين(اعراف/۶۷)
گفت ای قوم من، در من نابخردی نیست. بلکه من پیام آور پروردگار و زمامدار جهانیانم.
در مقابل اتهام آنها، سخن ناشایست آنها، سخن حق خود را تکرار کرد.
أَبَلِّغكُمْ رِسَالَاتِ رَبِّي وَأَنَا لَكُمْ ناصح أمين(اعراف/۶۸)
پیام های پروردگارم را به شما می رسانم و شما را خیرخواهی امین می باشم.
من برای شما خیر خواهی امانت دارم. خیر شما را می خواهم، رشد شما را میخواهم، پیشرفت شما را میخواهم که شما را به خدا و توحید دعوت می کنم.
أَوَعَجِبْتُمْ أَن جَاءَكُمْ ذِكْرٌ مِّن رَبَّكُمْ عَلَى رَجُلٍ مِّنكُمْ لِيُنذِرَكُمْ واذْكُرُوا إِذْ جَعَلَكُمْ خُلَفَاء مِن بعدِ قَوْم نُوحٍ وَزَادَكُمْ فِي الخَلْقِ بَسْطَةٌ فَاذْكُرُوا آلَاء الله لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ(اعراف/۶۹)
آیا در شگفتید که یادآوری برای شما از سوی پروردگارتان بر مردمی از میان شما فرارسد که شما را بدان بیم دهد؟ و به یاد آورید که شما را جانشینان پس از قوم نوح ساخت و شما را در خلقت و اندام فزونی بخشید. نعمتهای خدا را به یاد آورید، مگر به پیروزی و موفقیت نایل گردید.
یعنی از اینکه یک انسانی از انسانهای معمولی، در همین کسوت شما در همین لباس شما به مقام نبوت و پیامبری برسد، تعجب میکنید؟
قَالُوا أَجِلْتَنَا لِنعْبدُ اللَّهَ وَحْدَهُ ونَذَرَ مَا كَانَ يَعْبُدُ آبَاؤُنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (اعراف/۷۰ )
گفتند آیا نزد ما آمده ای تا خدا را به تنهایی عبودیت کنم و ذواتی را که پدران ما عبادت می کرده اند واگذاریم؟ اگر راست میگویی هر چه را که بدان تهدیدمان میکنی بیاور!
دشمن هم فوراً می فهمد که عبادت انحصاری خدا یعنی چه.[ چرا که می پرسد] آیا تو آمده ای نزد ما تا ما فقط خدا را بپرستیم و عبودیت کنیم؟
قَالَ قَدْ وَقَعَ عَلَيْكُم مِّن رَّبِّكُمْ رجس وغَضَبٌ أَتجَادِلُونَني في أسماء سميتموها أنتم و آبَاؤُكُم مَّا نَزَّلَ اللهُ بِهَا مِن سلطانِ فَانتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُم من المنتظرين(اعراف/۷۱)
گفت: حقا که از جانب پروردگارتان بر شما پلیدی و خشم مقرر گشته است. آیا با من درباره نام های (پوچ و بی معنایی) که شما و پدرانتان از پیش خود نهاده اید مجادله میکنید؟ که خدا هیچ قدرتی (حجتی) آن را نفرستاده است؟ پس منتظر شوید من نیز با شما جزو منتظران خواهم بود.
پلیدی ای در وجود خودتان و خشمی از ناحیه ی پروردگارتان شما را فرا گرفت؛ بدبخت هستید. درباره ی نام های پوچ و بی مغزی که خود شما و پدرانتان نام بر آنها گذاشتید، آن نام ها را جعل و وضع کردید برای خاطر این موجودی که خودتان این موجود را درست کردید و به این قدرت بخشیدید، برای خاطر او با من مجادله می کنید؟ خدا درباره ی آن هیچ سلطانی، یعنی هیچ قدرتی، نازل نکرده است، یا هیچ حجتی؛ حجت یعنی دلیل و برهان. و سلطان، هم به معنای قدرت می آید، هم به معنای حجت، یعنی دلیل و برهان؛ اینجا هر دو معنا میتواند باشد. یکی از این معنا که بگوییم خدای متعال هیچ حجتی و دلیلی بر درستی و راستی و استواری این خدایان تو و خداوندگاران تو، برای تو نفرستاده. حرف دیگر اینکه بگوییم نه، خدا هیچ قدرتی به آنها نداده، و این موجودات زبون عاجز ناتوان را که هیچ قدرتی خدا به آنها نداده است در کنار خدا میگذارید.
در دعوت انبیاء، نخستین شعار، همان نغمه ی توحید است که حساس ترین و اساسی ترین نقطه، بل روح و عنصر اصلی مکتب آنان محسوب میگردد. اگر در برنامه ی انقلابی مکتبهای دیگر، روال کار بر (تدریج) است و شعارهای نخستین، چیزی جز زمینه سازی برای پیشبرد هدف ها نیست، در برنامه ی انبیاء سخن آخر در آغاز گفته میشود و هرکس در ابتدای ایمان و پیوستگی، جهت و هدف و فرجام کار را می فهمد و از روی بصیرت کامل بدان می گرود.پیروان انبیا از چه راهی میخواهند وارد بشوند؟ از کجا میخواهند شروع کنند، بهتر و قاطع تر و نتیجه بخش تر از آن نقطه ای که انبیا از آنجا شروع کردند؟ ما چرا امروز وقتی که صحبت دین میشود، اول توحید را مطرح نمیکنیم؟ چرا؟ این یک سؤالی است که باید واقعاً بشود، مگر غیر از این است؟ ما چرا برای متدین کردن مردم خود، جامعه ی خود، دنیای خود، از آنجایی که انبیا شروع کردند شروع نمیکنیم؟ ما می خواهیم مردم دنیا را به دین اسلام معتقد کنیم؛ از راهی غیر از راهی که انبیا وارد شدند، وارد می شویم؛ باید توحید را مطرح کنیم، همان توحیدی که انبیا مطرح کردند. اگر نتوانیم در افق جهانی، در سطح بین المللی، آن رستاخیز را به وجود بیاوریم، که البته به این آسانی ها هم نمی توانیم؛ لااقل میتوانیم در سطح بین المللی و در افق جهانی، به مردم بگوییم که هدف و مقصد انبیا، ایجاد آن چنان رستاخیزی است.
برای کسب اطلاعات تکمیلی به فضای مجازی هیئت مراجعه نمایید.
تلگرام | اینستاگرام | بله | ایتا
