قلم به تحریر درآمده تا بنگارد درد فراقمان را دوری رفقایمان را ... .
پنج دانشجوی دانشگاه خواجه نصیر که به وقت اربعین نود و هشت شمسی در مسیر بهشتی نجف به کربلا پر کشیدند.
می نویسم از کسانی که جز چندنام چیزی از آنها نشنیده ام :
حدیثه ملکی ورودی ۹۷ عمران ، مطهره هاشمی فر ورودی ۹۷ هوافضا ، نجمه هارونی ورودی ۹۳ صنایع ، مینا کرامتی راد ورودی ۹۱ مکانیک و احسان نوبخت ورودی ۹۳ مکانیک.
حال به دنبال نشانی هستم، پای صحبت کسانی که آن هارا دیده اند و شناخته اند، می نشینم.
از اخلاق مطهره می شنوم، از معرفتش، از شوخ طبعی و دل نازک بودنش و تلاشش برای ساخته شدن، برای اینکه بزرگ تر شود از قفس تنش.
از نو عروس و دامادی برایم می گویند که حد زندگی شان بی نهایت شد. یه قول بچه ها هردو متحول شده بودند، مثل قبل نبودند، قدم به قدم جلو آمده بودند و خودشان را رسانده بودند به قافله ی کربلا.
بچه ها هرچقدر خاطراتشان را مرور می کردند یادشان نمی آمد که عصبانیت نجمه را دیده باشند، می گویند مدام یاد مرگ بوده و آن را وسیله ی درست زندگی کردن می دانست.
هم کلاسی های مینا از باور قلبی او نسبت به اعتقاداتش میگویند ، از اینکه هرگز به یاد ندارند که مینا از کسی کینه ای به دل گرفته باشد یا در موقعیت های مختلف خودخواهانه عمل کرده باشد.
در دفترچه خاطرات دوستان حدیثه خوانده ام که متواضع بود و در یادداشت هایش به خدا نوشته بود که از ماحصل تلاش هایش می ترسید و مدام استغفار میکرد که مبادا قبول شدنش در این دانشگاه مضرورش کند. نوشته بودند خوب درس می خوانده تا یاور امام زمان ( عج ) باشد. حدیثه به دنبال بهتر شدن بود ، آخر خوب شدن انتها دارد اما خوب تر شدن هرگز !
خلاصه که هرچه بیشتر می شنوم دلم برای عزیزانی که هرگز ندیده بودمشان تنگ تر می شد.
این روز ها که به دانشگاه می رویم ، با هر قدمی که بر می داریم ، یادمان می آید که چند شهید در این فضا نفس کشیده اند ، درس خوانده اند ، مثل ما خندیده اند ، گریه کرده اند ولی عاقبت شان به عاقبت ارباب دوعالم ، حسین بن علی (ع) گره خورد و چه خوش عاقبتی داشتند .
حال خوش بود کنار شهدا آه دریغ / بعد یاران شهید حال خوشی دست نداد
جهت شادی روح این شهدای بزرگوار، فاتحه و سوره قرائت فرمایید.
