در بحث طراحی نرم افزار اکثر ما بیشتر اوقات دنبال بهترین و کامل ترین راه حل ها می باشیم. اما نکته ای که به آن توجه نمی کنیم اهمیت نادیده گرفتن می باشد, نادیده گرفتن به معنی حذف یا چشم پوشی از بخش ها و جزئیاتی می باشد که تاثیر قابل توجهی بر روی ارزش نهایی نرم افزار ندارند و حتی ممکن می باشد که موجب پیچیدگی و سردرگمی شوند. به عبارت دیگر هنر نادیده گرفتن به معنای تمرکز بر روی چیزی است که واقعا اهمیت دارد و حذف چیزهایی است که تنها برای افزایش وزن طراحی اضافه شده اند. این رویکرد به معنای کوتاهی یا سهل انگاری در کار نیست, بلکه رویکردی می باشد که گاهی اوقات بهترین راه برای رسیدن به نتیجه مطلوب را اضافه نکردن برخی قابلیت های جدید می داند. با نادیده گرفتن موارد غیر ضروری می توانیم نرم افزارهای ساده تر, با کیفیت تر و با قابلیت نگهداری بهتری ایجاد کنیم.
اهمیت نادیده گرفتن
همانطور که می دانیم به صورت طبیعی طراحی نرم افزار با چالش ها و محدودیت ها زیادی مانند زمان مواجه می باشد. حالا در این شرایط اضافه کردن هر ویژگی یا جزئیات بیشتر می تواند باعث ایجاد پیچیدگی و کاهش کیفیت نرم افزار شود. در اینجا هنر نادیده گرفتن به ما کمک می کند که به جای تمرکز بر اضافه کردن ویژگی های کوچک, بر روی مسائل کلیدی و ضروری تمرکز کنیم تا به این شکل طراحی ساده تر و موثرتری داشته باشیم. برای اینکه بتوانیم به یک طراحی ساده و بهینه دست پیدا کنیم, باید مواردی که تاثیر آنچنانی بر کارکرد و هدف نهایی نرم افزار ندارند را حذف کنیم. این کار باعث ساده تر شدن فرایند توسعه و نگهداری سیستم می شود. به عبارت دیگر از نادیده گرفتن به عنوان یک استراتژی طراحی استفاده می کنیم.
تفاوت نادیده گرفتن و حذف کردن
بین نادیده گرفتن و حذف کردن تفاوت مهمی وجود دارد. حذف کردن به معنای شجاعت داشتن برای کنار گذاشتن جزئیاتی می باشد که در فرایند توسعه با آن ها مواجه شده ایم اما در نهایت اثر چندانی در نتیجه ندارند. برای مثال گاهی اوقات یک قابلیت یا ماژول را که با زحمت زیادی نوشته ایم, تصمیم به حذف آن می گیریم, چون چیز زیادی را بر اهداف اصلی اضافه نمی کند.
یک مثال واضح از این رویکرد تمرکز بر حداقل محصول قابل ارائه (MVP) می باشد. این مفهوم فقط به معنی ارائه سریع تر محصول نمی باشد, بلکه به عنوان یک ابزار کاربردی برای شناسایی ویژگی های کلیدی که ارزش واقعی برای کاربران ایجاد می کنند نیز می باشد. توسعه دهنده ها در این رویکرد باید بر اساس بازخوردهای واقعی به تدریج ویژگی های جدید را اضافه کنند, نه اینکه با پیاده سازی سریع نیازمندی های کم اهمیت سیستم را پیچیده و شکننده کنند.
در پایان, باید توجه داشته باشیم که هنر نادیده گرفتن به معنای داشتن شجاعت برای تصمیم گیری های سخت و انتخاب هایی می باشد که ممکن است در نگاه اول سخت به نظر برسند. این هنر به ما کمک می کند تا در برخورد با چالش های پیچیده از اضافه کاری جلوگیری کنیم و تنها بر مواردی تمرکز کنیم که ارزش واقعی برای نرم افزار ایجاد می کنند.
