اصولا تاد فیلیپ نبوغ خودش رو در به تصویر کشیدن آینده ای که برای نئوکاپیتالیسم پیش بینی کرده است نشان میدهد. جایی که یک فرد معمولی عاشق نمایش از مرحله ی خورنجوری به مرحله ی عصیان و قتل و آنارشیگری در سطح جامعه میرسه . جایی که به ناگاه از اسلحه ای که در دستش هست استفاده میکند و تحت تاثیر پرونده ای که پدر شهردار و نماد سرمایه داری او برای مادر در بیمارستان روانی درست میکند ، مادری که تا پیش از این از او مراقبت می کرد را به قتل می رساند . این سلسله مراتب روند تبدیل ناخواسته ی یک شهروند به یک قاتل به دلیل جبر جامعه ای است که تاد فیلیپس تصویر کرده است. او در نمایشی که از خیابان های شهر دارد جای تا جای شهر را پر از فقر و زباله نشان می دهد این شهر جایی است که بچه های نوجوانش در ابتدا به جوکری که شخصیتی مظلوم است هم رحم نمی کنند.
این هشداری است که تاد فیلیپس به سران سرمایه داری می دهد نه اینکه اگر به شیوه ی خود جلو بروند این آینده ای است .چیزی که در سرمایه داری کلاسیک آمریکایی با به وجود آمدن سندیکاهای کارگری و اجتماعی سعی در خفیف ساختن آن بود و هم اکنون با ظهور نئوکاپیتالیسم تاثیر خود را از دست داده اند.
و اما جوکر تاد فیلیپس ابدا یک رهبر و نماد برای جنبش ضد سرمایه داری نیست . جوکر در اینجا یک شخصیت کور و ناخودگاه به تصویر کشیده می شود . او که ناخودآگاه از اسلحه ی خود استفاده می کند ناخودآگاه توسط مردم رنج کشیده به نماد اعتراض تبدیل می گردد او کور کورانه جلو میرود و هیچگاه در فیلم از او استراتژی خاصی نمیبینیم و هیچ گاه برای او هدفی مشخص متصور نمی شویم . و در واقع این نقطه ی اساسی برای حمایت کارگردان از نظام سرمایه داریست . جایی که به تماشاچی یک آینده را نشان میدهد. آینده ای که مردم علیه این وقعیت به پا خواسته و شروع به اعتراض کرده . اعتراضی که نتیجه اش بی هدف ، کورکورانه و باعث نابودی زندگی و قاتل شدن آن هاست ، نماد و رهبر این اعتراض را سردرگم و ناشی جلوه میدهد . ودرواقع هشدار اصلی را به مردم برای آینده ی ناشی از اعتراض می دهد.
