اولین آلبوم منتشر شده از مک میلر پس از مرگش، ادامه‌ای است بر آلبوم Swimming؛ حُسن ختامی بر دوران یک هنرمند الهام‌بخش.
به قلم Sheldon Pearce در وب‌سایت Pitchfork
مرگ مک میلر که بر اثر سوءمصرف ناخواسته‌ی موادمخدر اتفاق افتاد، شوک بزرگی به دنیای موسیقی هیپ‌هاپ که خودش هم در شکل‌گیری آن نقش مهمی ایفا کرده بود، وارد کرد. هنرمند خوش‌قلبی که با همکاری‌‌هایش به رشد هنرمندان دیگر هم کمک بسیاری کرد، اما بدبختانه سفر هنری خودش ناتمام ماند. او Swimming را در آگوست ٢٠١٨ منتشر کرد، آلبومی که قدم بلندی در مسیر خودشناسی او به‌شمار می‌رفت. اما یک ماه بعد، بدون آن‌که بتواند خلاقیتش را برای آینده خرج کند، از دنیا رفت. حالا Circles اختتامیه‌ای است برای دوران حرفه‌ای و الهام‌بخش این رپر دوست‌داشتنی اهل پیتزبورگ.
میلر پیش از مرگش با همکاری جان بریِن درحال فعالیت برروی نسخه‌های اولیه آهنگهای این آلبوم بود، و بریِن مسئولیت اتمام این پروژه‌ها را پس از مرگ او در اختیار گرفت. اطلاعات دقیقی از این که چه مقدار از این پروژه پیش از مرگ مک میلر تکمیل شده وجود ندارد، اما به نظر می‌آید بخش بزرگی از آلبوم در همان زمان تکمیل شده باشد. خانواده میلر در پیامی در اینستاگرم نوشته بودند:
فرآیند پیچیده‌ای است که هیچ پاسخ و مسیر سرراستی برایش وجود ندارد؛ فقط این را می‌دانیم که ملکوم می‌خواست این آلبوم به گوش دنیا برسد.
شاید Swimming بهترین آلبوم میلر نباشد، اما می‌توان قاطعانه ادعا کرد که در این آلبوم بود که هویتش به عنوان یک هنرمند را پیدا کرد. در لحظاتی از آلبوم سال ٢٠١۵ او یعنی GO:OD AM اوج توانایی‌اش در رپ کردن را شاهد هستیم، یا در Faces که سال ٢٠١۴ منتشر شد بلندپروازانه ترین ایده‌هایش را نشان‌مان می‌دهد، یا The Divine Feminine که پروژه‌ی سال ٢٠١۶ اوست، متنوع و کامل‌ترین پروژه کارنامه کاری به شمار می‌رود، که موزیسین‌های بزرگی که او را در ساخت این آلبوم همراهی کرده‌اند گواهی بر این ماجرا هستند. اما درنهایت Swimming است که هنرمندی را نشان‌مان می‌دهد که بالاخره ذهنش را منظم و مسیر اصلی خود را پیدا کرده. Swimming شفافیت افکار مک میلر را بیشتر کرد و به او کمک کرد تا نظراتش را به سرانجام برساند.
عنوان Circles [دایره‌ها] به پایان رسیدن یک چرخه اشاره دارد، و او در آهنگ So It Goes از آلبوم Swimming قبلا به این مفهوم اشاره کرده بود:
My god, it go on and on/Just like a circle, I go back to where I’m from
خدای من، همینطوری ادامه داره، درست مث یه دایره است، برمی‌گردم به جایی که ازش اومده بودم
مک در آلبوم قبلی درمورد حالتی صحبت کرد که در ظاهر خوشحال به نظر می‌رسد، اما در حقیقت با اضطراب شدیدی دست و پنجه نرم می‌کند. حالا این آلبوم جدید درمورد عبور از این وضعیت و پیدا کردن راه‌حل مشکل است. هرچند در هر دو آلبوم محوریت اصلی درمورد افسردگی و توصیف شرایط ناراحت کننده‌ی زندگی است، اما آلبوم جدید نگاه خوش‌بینانه‌تری به این موضوعات ارائه می‌دهد. در نیمه پایانی آلبوم روند بهبود وضعیت ذهنی مک میلر را لمس می‌کنیم، مخصوصا در آهنگ Good News، که فردی را نشان‌مان می‌دهد که به شرایط طبیعی خود نزدیک‌تر شده. او در آهنگ Surf وضعیتش را زمانی که توسط هوادارنش احاطه شده بود توصیف می‌کند:
Sometimes I get lonely/Not when I’m alone/But it’s more when I’m standin’ in crowds that I’m feelin’ the most on my own,
گاهی وقتا احساس تنهایی می‌کنم، نه این که دورم آدم نباشه، بیشتر اون وقتایی که توی جمعیت بین هوادارا وایستادم بیشتر این تنهایی رو درک می‌کنم
اما در ادامه‌ی همین آهنگ کلماتی را می‌شنویم که به نوعی پایان‌بندی مناسبی برای آلبوم Circle است:
And I know that somebody knows me/I know somewhere, there’s home/I’m startin’ to see that all I have to do is get up and go
می‌دونم که یکی منو می‌شناسه، یه جاییو می‌شناسم، خونه همونجاست، دارم به این نتیجه می‌رسم که تنها کاری که لازمه انجام بدم اینه که پاشم و راهی اونجا بشم
هرچند Circles اصلا به یک آلبوم رپ تمام‌عیار نزدیک نمی‌شود، بلکه صدای مک بر روی موج بیت‌های lo-fi سوار می‌شود و سبک خواندن او به indie-folk نزدیک‌تر است. از آلبوم Swimming که در آن مک میلر بیش‌از آلبوم‌های قبلی خود به‌جای رپ کردن خوانندگی می‌کرد، به Circle می‌رسیم که وارد فاز جدیدی شد و رپ تقریبا هیچ نقش کلیدی‌ای در آن ندارد. ایده مک این بوده: هردو آلبوم یکدیگر را به تعادل برسانند. تعداد انگشت‌شمار آهنگ‌هایی که در آن‌ها رپ می‌کند، ادای احترام و عشق او به این سبک را نشان می‌دهند که در مسیر تبدیل شدنش به هنرمند امروز تأثیر ویژه‌ای داشته. او در آهنگ Hands Me Down درمورد سربه‌هوا بودن و تکرار رفتارهای قبلی‌اش صحبت می‌کند. یا در آهنگ Hands که تنها آهنگ تماما رپ آلبوم است، به فضای غم‌انگیز سابقش برمی‌گردد و درعین‌حال مهارت خود در لریسیزم را به رخ می‌کشد و داستان عاشق شدنش در نوجوانی را تعریف می‌کند.
مک میلر همواره به‌دنبال به تعادل کشاندن ابعاد مختلف شخصیتش است، از پسری که اولین کانون هواداری Big L را در فیسبوک تأسیس کرد، تا ملکومی که غرق در اولین سولو آلبوم جان لنون یعنی John Lennon/Plastic Ono Band شده بود. هرچند عمر او آن‌قدر بلند نبود که آن وجه دیگر شخصیتش را به اندازه کافی ابراز کند، اما دو آلبوم آخرش یعنی Swimming و Circles نشانه‌هایی هستند از شکوفایی وجه دوم شخصیت او. او در این آلبوم به رپر و پرودوسری تبدیل شده که دیگر نیازی به اثبات توانایی‌هایی عجیب خود در قافیه ساختن ندارد به منتقدانش ندارد و بدون دغدغه آهنگهای آرامی می‌نویسد که توصیف مناسبی باشد برای سفری که برای یافتن هویتش می‌پیماید. او در آهنگ Complicated می‌خواند:
Fore I start to think about the future/First can I please get through a day/Without any complications
قبل اینکه بخوام درمورد آینده فکر کنم، دغدغه‌ام اینه که میشه روزامو بدون دردسر پشت سر بذارم؟
رنگ و بوی Circles با استفاده فراوانش از گیتار، یا استفاده از کیبورد و بِیس گیتار و کمی تا قسمتی سینتیسایزر، شباهت خیلی بیشتری به آلبوم John Lennon/Plastic Ono Band دارد تا آن‌که به Lifestylez ov da Poor & Dangerous [عنوان دبیو آلبوم بیگ ال] شبیه باشد!
اگر کسی با تور کنسرت‌های Space Migration آشنا باشد، که منجر شد به انتشار لایو آلبوم Live From Space، از فضا و ریزه‌کاری‌های آرام‌بخش [chill-out] در آلبوم Circle تعجب نخواهد کرد. آلبومی که گروه The Internet پروداکشن آن را برعهده داشت و عناصر الکترونیک و اکسپریمنتال جز را وارد اثر کرده بود. مک میلر خوره و طرفدار پر و پا قرص رپ بود، اما علاقه داشت که بتواند به همراه گروه نوازندگان همزمان با موسیقی زنده هم اجرا داشته باشد. تمام این ذوق هنری مک او را به سمت تولید اثری خلاقانه و گسترده‌تر کشاند، و برای اجرایی شدن ایده‌های مک، چه کسی بهتر از جان بریِن؟ او در اکثر آهنگ‌ها پرودوسر اصلی بوده و در دیگر آهنگهای آلبوم هم نقش پررنگی را به‌عنوان آهنگساز ایفا کرده، و حضور او باعث شده که بدون دستکاری کردن ایده‌های مک میلر، آهنگ‌ها سر و شکل بهتری به خود بگیرند.
وقتی یک هنرمند در جوانی جانش را از دست می‌دهد، طرفدارنش با دقت بیشتری آثارش را می‌شنوند و ریزبینانه اشعارش را بررسی می‌کنند تا ایده هنری و پیام پنهان در آثارش را کشف کنند. درمورد مک میلر، احتیاجی ندارید تا برای کشف این پیام خیلی عمیق کند و کاو کنید و همه چیز شفاف است. آهنگ God Speed درمورد افکاری است که انسان را ورطه نابودی می‌کشانند، یا آهنگ Brand Name که ارتباط دردناکی با نحوه مرگ خودش دارد:
To everyone who sell me drugs/Don’t mix it with that bullshit, I’m hopin’ not to join the 27 Club
خطاب به اونایی که بهم مواد می‌فروشن بگم، لطفا ناخالصی و آشغال قاطیش نکنین، نمی‌خوام منم وارد کلوپ بیست و هفت [هنرمندان سرشناسی که به علت اوردوز در ٢٧ سالگی جانشان را از دست داده‌اند] بشم
البته مک در آلبومش از دست سرنوشت و جبر صحبت نمی‌کند، بلکه می‌خواهد تا از این چرخه تکراری خارج شود و راهی به بیرون پیدا کند. اتفاق خوبی است که آخرین یادگار موسیقیایی مک میلر درمورد خودسازی باشد...
ترجمه از سپهر بهارلوئی؛ اواخر سال ۱۳۹۸
پی‌نوشت۱: در ترجمه این مقاله اندکی تغییرات اعمال شده.
پی‌نوشت۲: با مراجعه به کانال تلگرام ما می‌توانید به نقد آلبوم قبلی و مطالب مرتبط با مک میلر دسترسی پیدا کنید.
