حسام
حسام
خواندن ۲ دقیقه·۵ سال پیش

آه اینترنت، آه.

اینترنت، تو بودی به مثابه‌ی پرکننده‌ی گپ‌هایِ روحیِ ما. تو سریع‌رشدیافته، سریع رشدیابنده و سریع‌evolve‌کننده بودی. تو، ما دهه 70ای‌ها (دهه90‌ای‌ها)یِ تنها رو پناه‌دهنده می‌بودی. مرحله‌هایِ اول ( اوایلِ قرنِ جدید میلادی) تو پشت‌سرهم ما رو سورپرایز، هیجان‌زده و متعجب می‌کردی. هیچ‌کداممان نمی‌توانیم تعجبِ بعد از اولین بار که فلان چیز (من، سیب) رو در گوگل و یاهو سرچ کردیم و از چیزهایی که منطبق با دستورِ صرفِ خودِ ما، جسته شده شده بود رو دیکلاین نکنیم؛ البته تو سریع‌تر از ما می‌بودی. خیلی سریع‌تر. اون‌جور که ما در طولِ سال‌های اولِ اینترنتِ جهانی اگر اینگلیسی بلد می‌بودیم می‌توانستیم تعدادی آموزش هم از اینترنت پیدا کنیم. اما ما هی سردرگمِ این‌ها بودیم تا تو تبدیل به همه چیز شدی. به تعاملات‌مان پا گذاشتی و راهِ خیلی‌خیلی جدیدی برایِ‌درون‌گراهایِ تواتاق‌نشین باز کردی. چت‌روم‌ها؛ یاهومسنجر (البته قبل‌ترش هم بوده چندتایی) جاهایِ عجیبی بودند، بالاخص برای ما ایرانی‌ها که غالبا سنت درمون تاثیر می‌داشته و غیر از چندتا غیرهم‌جنس تو فامیل، کَس‌هایِ دیگه‌ای رو نمی‌دیدیم. اما تو این مرزها رو برداشتی برای ما. گذاشتی بتونیم حرف بزنیم. البته قاعدتا حرف نمی‌زدیم،‌نمی‌تونستیم که تو اون مسنجرها و فروم‌ها حرف بزنیم، خودتون بهتر می‌دونید. بعدتر، پیچیده‌تر شدی و شبکه‌های اجتماعی ساختی برامون و دیگه واقعا قدمِ بزرگی برای ساختنِ اجتماع‌هایِ کمی دوست‌داشتی‌تر و شخصی‌سازی‌تر شده برداشتی؛ من که تو سال 2019 راضیم ازت، بقیه‌ رو نمی‌دونم. اما تو نفوذ کردی دَرِمون. خییلی زیاد. البته رد نمی‌کنم اون مقدار وابستگی‌ای که ایجاد شد بین من، خودم رو می‌گم، و اینترنت و وابستگی، کشش و بیشتر از همه نفوذی که تو شخصیت‌مون اعمال کردی با وجود داشتنت. اصلا این‌ها نیازِ آدمیه که الان داره رو زمین راه می‌ره، نگاه کنید، فاکینگ 8 میلیارد آدم رو زمینه، قطعا راه‌هایِ پیشرفته برایِ صرفا «بودن» کنارِ‌همدیگه می‌بایست وجود داشته باشه. اگه خارج ازین چرخه باشی کمی عقب‌موندگی درت حاصل می‌شه. این 5 روز، از شنبه 25 آبان که تظاهرات و اغتشاش‌ها شروع شد، تا الان که انگارمی‌شه می‌خواد اینترنت وصل بشه، من اینترنتِ جهانی نداشتم. تقریبا 4% مردم و یک‌سری vpnسازِ خفن اینترنت داشتند فقط، نوش جونشون. این طولانی‌ترین و احمقانه‌ترین بی‌اینترتیِ من بوده. چیزی که من رو به درماندگی نزدیک کرد، تصمیمی بود که گرفته شد، ولی هوشمندانه و صحیح و قابل قبول؟ خیر. نبود. البته ما خاورمیانه‌ای هستیم. باید بتونیم تطبیق بدیم خودمون رو؛ اصلا چرا بایستی بخوایم خودمون رو با اون‌هایی که مِین‌استریم دست‌شونه، رفاه نسبی دارند و با این که جمعیتشون کمه مقایسه کنیم خودمون رو؟ ها؟:)) البته که سوال کمی ناصحیحه ولی خب.

اینترنتقطعی اینترنتخاورمیانهایران
شاید از این پست‌ها خوشتان بیاید