سیستم های پیشرانش یونی در دسته سیستم های پیشرانش الکتریکی قرار می گیرند. این دسته از سیستم های پیشرانش قادرند با صرف سوخت بسیار کمتری نسبت به سیستم های پیشرانش شیمیایی متداول به سرعت بیشتری دست پیدا کنند.
میزان ضربه مخصوص ( میزان نیروی تولیدی موتور به دبی جرمی خروجی ) در موتورهای الکتریکی بسیار بیشتر از موتورهای شیمیایی است به طور مثال در موتورهای یونی میزان ضربه مخصوص در حدود 1500 تا 5000 ثانیه است در حالی که در موتورهای شیمیایی این پارامتر در بهترین حالت 400 ثانیه است که این بالا بودن ضربه مخصوص نشان دهنده نیاز به پیشران کمتر برای تولید نیرو است.مشکل اصلی سیستم های پیشران الکتریکی میزان نیروی تولیدی بسیار کم این موتورها است ( موتورهای یونی (Hall Effect) فضا پیمای Smart -1 در حالت اسمی 68 میلی نیوتن است ) ولی این موتورها می توانند این نیرو را به صورت پیوسته و طی روزها و حتی ماه ها به فضا پیما وارد کنند. تغییر سرعت فضا Smart -1 با استفاده از این پیشرانش حدود 4 کیلومتر بر ثانیه و تنها با استفاده از 82 کیلوگرم پیشران بود. به دلیل میزان نیروی کم تولیدی نحوه رسیدن به مدار مطلوب برای فضا پیما هایی که از این سیستم پیشران استفاده می کنند متفاوت است به طور مثال ماهواره Smart -1 برای رسیدن به ماه از مدار زمین ثابت از مانور زیر بهره گرفت:
به صورت خلاصه می توان نحوه عمکرد موتورهای یونی را به این صورت بیان کرد که سیال عامل که یک گاز بی اثر است ابتدا یونیزه می شود و یون های حاصل در یک میدان الکتریکی تا سرعت زیادی شتاب می گیرند و با خروج از انتهای موتور تولید نیروی پیشران می کنند.
البته موتورهای یونی یکی از شاخه های موتورهای الکتریکی هستند از دیگر دسته این موتور ها به می توان به موتورهای پالس پلاسما، هال افکت ، آرک جت و.... اشاره کرد
