داستان‌نویس تمام‌وقت، نویسندۀ تجربۀ کاربری (UX writer)، تبلیغ‌نویس (کپی‌رایتر) پاره‌وقت | هم‌بنیادگذار استودیو خلاقه عطارد Ataarod Creative Studio | نوشته‌های دیگرم در: Https://hmotahari.com/blog
عصر گریز از محتوا: زامبی‌ها دور نیستند
در سراشیبیِ اضمحلالیم.
ما سوار بر سرسرۀ جذابی هستیم که در نهایت به قعرِ گودالی بی‌بازگشت پرتاب‌مان می‌کند. حالا در آخرین پیچ‌های سرسره‌ایم.
این سرسرۀ مارپیچ و پُر هیجان شورانگیز است. اما ما سواری نمی‌کنیم، بلکه به‌اقتضای قانونِ سرسره فقط پایین‌تر می‌رویم. حالا در آخرین پیچ‌هاییم و لذت غوغا می‌کند: جایی که فناوری، گجت‌ها و فریبندگی‌های فناورانه از هر زمانِ دیگر جذاب‌تر و توسعه‌یافته‌تر به‌نظر میرسند.
افق‌های پیشِ رو حسابی وسوسه‌کننده و هیجان‌آورند. با دیدنِ هر پدیدۀ نو از تهِ دل جیغ می‌کشیم و چشمان‌مان از شادمانی وصف‌ناپذیر برق می‌زند. انگار تا دست زدن به منتهای هر آرزو فقط یک قدم فاصله داریم؛ غافل از اینکه آرزوها انتها ندارند ولی سرسره بالأخره جایی تمام می‌شود.
از کدام گودال حرف می‌زنی؟
گودالی که محکوم به سقوط در آن هستیم گودالِ بی‌محتوایی‌ست. هرچه (در این سواری سرخوشانه) به گودال نزدیکتر می‌شویم قدرت تحلیل و فهم‌مان ضعیف‌تر و ضعیف‌تر می‌شود.
همین حالا کمی بیشتر سُر خوردیم. نرم‌نرم همه چیز از معنا تهی‌تر می‌شود. انسان خود را گم می‌کند. قوانین به کمکِ ساختارِ ضدطبیعی و ضدانسانی این سرسره می‌آیند. آدمی فرصتی برای معنا بخشیدن به پدیده‌ها نمی‌یابد. خِرَد زیرِ پردۀ اغواگرانۀ فناوری پنهان می‌شود.
داستان‌های فانتزی که از آخرالزمانی وحشتناک خبر می‌دهند محقق شده‌اند. اگر در رمان Cell نوشتۀ استیون کینگ مردم با پاسخ دادن به تلفن همراه‌شان ناگهان به زامبی تبدیل می‌شوند، حالا هر کدام از ما یک زامبی بالقوه‌ایم: قضاوت‌گر، بی‌رحم، ناراضی، پرخاشگر و بی‌خرد.
هر صبح و شب روی سطحی‌ترین محتواها لیز می‌خوریم. انگشت‌های‌مان زودتر از مغزمان تصمیم‌گیری می‌کنند و هرگز اطلاعاتی مفید برای تجزیه و تحلیل و تعمق به ذهن‌مان تقدیم نمی‌کنیم.
«استفادۀ صحیح» و «استفادۀ ناصحیح» بازی با کلمات است.
راه گریزی هست؟
ما به پایانِ عصرِ خِرد نزدیکتر و نزدیکتر می‌شویم. گریزی از این سُرسره نیست. شاید، شاید تنها تقلای امیدوارکننده و مفید همین نوشتن باشد: نوشتن به مثابه گشودنِ راهِ گفتگو.
به هر حال به‌نظرم محتوای خوب راهش رو باز می‌کنه. من پیش‌بینی می‌کنم به‌زودی وبلاگستان در قامتِ تازه‌ای دوباره احیا بشه.
فیلترشدن وسیع وبلاگ‌ها، فیلترشدن سرویس بلاگ‌اسپات، اختلال سرور بلاگفا، ظهور فیس‌بوک، درگیری‌های اجتماعی-سیاسی و... هم اثرگذار بودند، خیلی هم اثرگذار بودند.
اتفاقاتی که اون چند وقت افتاد خیلی تاثیر روی ضعیف شدن تولید کنندگان محتوا گذاشت
اگر شخصی بود که فقط می‌تونم بگم خودت رو اصلاح کن.
اگر از ایران یا جهان بود موافق نیستم، ببینید دوست عزیز تو هر دوره از تاریخ، نحوه نگارش تغییراتی داشته، تو این عصر انسان تمایل به خلاصه نویسی داره و اکثر اوقات به بار معنایی و روانی که نوشته یا نظرش روی مخاطب داره دقت نمی‌کنه.
مکان : شما از کجا به این نتیجه رسیدی که رامبی‌ها در حال نگارشند؟ روزنامه، مجله، وبلاگ‌ها، نظرات یا شبکه‌های اجتماعی مثل فیس‌بوک و توییتر و یا اینستاگرام؟ اگر جواب‌تان شبکه‌های اجتماعی است باید خدمت‌تان عرض کنم اسمش روش است، اجتماع یعنی انسان‌هایی که هر یک مجزا فکر می‌کنند. خوب و بد
مثبت‌ها رو جذب کن، منفی‌ها رو دفع کن
فیلم : تو فیلم ژانرهای مختلفی وجود داره، درام، فانتزی، ماورا طبیعی، مستند و غیره - من تابحال فیلمی با برجست درام یا مستند ندیدم که توش درباره آدم فضایی‌ها و آخر زمان صحبت کنه، شاید شما فقط فیلم ماورا طبیعی دانلود میکنی! ها؟ ساقی فیلمت رو عوض کن.
بی پروا نویسی جهل نیست، سریعتر رسیدن است.
تند بود؟ چون من هم یکی از آن به قول شما زامبی‌ها هستم که میخواهم سریعتر برسم.
نوشته تان را پسندیدم
ولی متأسفانه راه گریزی نیست.
موضوع موافقت یا مخالفت نیست.
فقط تلاش کردم جهانی را که فناوری نو ساخته تصویر کنم.
من هم مشغول استفاده از فناوری هستم