محتوا یا بی‌پدر و مادر است یا اصل و نسب دارد. محتوا در خلأ زاده نمی‌شود. بنابراین:
برای سفارش‌دهنده‌ای که تفهیم‌نامه (brief) ندارد، کسب‌وکاری که برند (هویت و کاراکتر) ندارد یا مشتری‌ای که درکی از چیستی کسب‌وکارش ندارد نمی‌توان محتوا «خلق» کرد. نهایتاً برای چنین مشتری‌ای تولید محتوا امکان‌پذیر است نه خلق محتوا.
مثال: محصولی که برای مشتری ارزش قائل نیست، هر قدر هم محتوای شیک ارائه کند بیهوده و نچسب است. چرا؟ چون مثل کبابی‌ای شیک است که گوشت خر به مشتری می‌دهد.
خلق محتوا فرایندی‌ست «زایشی» و نیازمندِ پدر و مادر و نطفه و رَحِم و شرایط رشد و تولد. اگر ژن محصول یا کسب‌وکار خوب نباشد، اگر شرایط و بستر برای خلق محتوا مهیا نباشد، اگر هویت مرکزی و باور به آن هویت وجود نداشته باشد، محتوا مثل پوست اضافه است.
محتوای پدر مادردار مثل بچه‌ای است که ویژگی‌هایی موروثی (ژن) دارد: به‌زبان تخصصی یعنی لحن و صدا، تن صدا، شخصیت و....
دعوا بر سر اینکه محتوا خلق می‌شود یا تولید می‌شود دعوایی غیرحرفه‌ای و پوک است. نوشته یا بی‌پدر و مادر است (حتی اگر خیلی خوشگل باشد) یا معلوم است از کجا آمده و در چه شرایطی به جنین و نوزاد و بچه تبدیل شده.
دنبال این باشیم نه دعوای زرگری بر سر واژه‌ها.
