Part 1: Our Inside Woody Allen
وودی آلن درون؛ مثل کودک درون، همه ی ما یک وودی آلن درون داریم. نمیدونم این جمله رو جایی خوندم یا اینکه حاصل استنتاج ذهن خودمه بعد از دیدن پنج دقیقه ی اول آنی هال. ولی بعد از چند سال این جمله برام یک فکت پذیرفته شده است.
بعضی وودی آلن درون فعال تری دارند. وودی آلن درون بعضی هم هنوز بیدار نشده. مال بعضی ها مدت هاست بازنشسته شده.
مهم اینه که تنها دلیلی که باعث میشه به Alvy آنی هال یا Allen پلی ایت اگین سم بخندیم اینه که _شاید بدون اینکه خودمون بدونیم_ این شخصیت ها ما رو به شدت یاد خودمون می اندازند. آلوی و الن بیشتر از آنکه دوست داشتنی باشند نفرت انگیز اند، بیشتر از آنکه شیرین باشند تلخند. اما با این وجود به یاد ماندنی اند. چون همه ی اون چیزی اند که ما تلاش میکنیم نباشیم و گاه موفق نمیشویم.
Part 2 : Play it again sam!
فیلم های وودی آلن، بخصوص فیلم های دو دهه ی گذشته اش (2010s و 2000s) تاثیر خاصی روی من نداشتند. نه دلیل کافی بهم میدادند که ازشان متنفر شوم، نه انقدر دل نشین بودند که تا مدت ها با فکر کردن به آنها لبخند بزنم. اتهامات جنسی که بهش وارد میکردند هم در حد فیلم هایش برایم اثرگذار بود. تقریبا هیچ. انقدری برایم محبوب نبود که از متهم شدنش ناراحت شوم و انقدری هم بی گناه به نظر نمی آمد که در نظرم مظلوم جلوه کند.
اما Play It Again, Sam تجربه ی متفاوتی بود.شاید به خاطر اینکه سیر داستانش با فیلم های اخیرش متفاوت بود. شاید به خاطر اینکه الن -شخصیت اصلی- در طی فیلم به بلوغ احساسی و فکری میرسه، چیزی که شخصیت اصلی فیلم های اخیر وودی آلن ازش محروم اند. شاید به خاطر پایانش، شایدهم به خاطر این که برخلاف سایر فیلم ها، توی این فیلم وودی آلن نویسنده اس و نه کارگردان! شاید همین کافی باشه برای اینکه فیلمهای وودی آلن تاثیرگذارتر از چیزی بشوند که الان هستند.
به خاطر هر چیزی که بود Play It Again, Sam باعث شد بعد از مدت ها چندین بار به یک فیلم عمیق بخندم (خنده ی عمیق وقتیه که یادآوری عنصر خنده دار تا چند روز بعد لبخندی عمیق به لبان آدم می آورد تا جایی که گونه ها درد میگیرند).
تا یادم نرفته : اگر Casablanca رو ندیدید و براتون مهمه که آخرش براتون اسپویل نشه Play It Again, Sam رو نبینید.
Part 3: Hi, I'm Chandler. I make jokes when I'm uncomfortable!
وقتی فرندز میدیدم، همیشه دلم میخواست فیلم یا سریالی با محوریت چندلر ببینم. مهم نبود اسپین آف باشه یا ادامه ی فصل دهم فرندز. مهم این بود که تمرکز روی شخصیت چندلر باشه و بیشترین دیالوگ رو از دهن ( یا از ذهنش ، اصلا هر چه قدر تاملات و خود درگیری های درونیش بیشتر بهتر)اون بشنویم.
هفت سال بعد،چیزی رو پیدا کردم که خودم هم یادم رفته بود چه قدر بهش نیاز داشتم.
اَلن شخصیتیه که وودی آلن سال ها قبل از فرندز خلق کرده و به طرز شگفت آوری از خود چندلر چندلرتره!
میدونم، شاید قیاس به جایی نباشد ولی موقع دیدن این فیلم یه رشته ی گسست ناپذیر سلولهای نورونی توی مغزم چندلر رو به وودی آلن متصل کرد و فکر کنم حتی بعد از اینکه آلزایمر بگیرم و سلولهای مغزم تحلیل برن این اتصال همچنان باقی بماند.
