سنین سه تا پنج سال را سال‌های شگفت‌انگیز نامیده‌اند، و شگفت‌انگیز هستند، مثل توپ پینگ پونگ از شور و نشاط تا ناله و غر ، از عصبانیت تا نوازش، از اعتقاد به افسانه‌ها تا جهش‌های فکری حیرت‌انگیز مدام در حال تغییرند.
کودکان پیش دبستانی کاشف، دانشمند، هنرمند و آزمایشگر هستند. آنها یادگیرنده‌های تجربی هستند، بنابراین به محدودیت‌ها فشار می‌آورند تا بفهمند چه چیزی جامد است. آنها یاد می گیرند که چگونه دوست باشند، چگونه با دنیا درگیر شوند و چگونه بدن، احساسات و ذهن خود را کنترل کنند. با کمی کمک کردن، این سال ها پایه ای مطمئن و نامحدود برای کل دوران کودکی آنها می شود.
آنچه کودک پیش دبستانی شما برای رشد نیاز دارد:
1. ساختار
برنامه های منظم به کودکان کمک می کند احساس امنیت کنند و برای کودکان پیش دبستانی که روزانه با ترس های بزرگ دست و پنجه نرم می کنند بسیار حیاتی است. دنیا برای آنها آشفته و ترسناک است. خانواده آنها باید قابل پیش بینی باشد. با فراهم کردن یک فضای آرام و مفرح، همراه با وعده های غذایی منظم و زمان خواب، کودکان شادتری خواهید داشت که منابع درونی برای رویارویی با چالش های رشد روزانه را دارند. روتین ها همچنین به کودکان کمک می‌کنند تا تغییرات را راحت‌تر انجام دهند جنگ قدرت را کاهش دهند. این ،ابدا، بدان معنا نیست که شما باید در این زمینه سخت‌گیر باشید. اما فرزند شما باید بداند که چه چیزی در انتظارش است.
2. خواب کافی
کودکان پیش دبستانی ممکن است در مقابل خواب مقاومت کنند، اما بدون خواب کافی، کودکان سه تا پنج ساله به سادگی توانایی مقابله با خواسته های روزانه خود را ندارند. یک روال منظم ایجاد کنید که به او کمک کند آرام شود و قبل از خواب شروع به استراحت کند.
3. بر مصرف غذای خودش کنترل داشته باشد.
شما تصمیم می گیرید که چه غذایی در خانه شما در دسترس باشد، اما فرزند شما به این مسئولیت نیاز دارد که خودش تصمیم بگیرد چقدر بخورد. به یاد داشته باشید که کودکان به وعده های غذایی کوچک مکرر نیاز دارند، و اگر شما آن را فراهم نکنید، در نهایت در تمام طول روز میان وعده می خورند. اگر همیشه غذاهای سالم و متنوعی ارائه می کنید، می توانید خیالتان راحت باشد که به آنها اجازه دهید انتخاب کنند که کدام غذا و چه مقدار بخورند.
نگران چه هستید؟انواع غذاهای سالم را سرو کنید و از جنگ قدرت اجتناب کنید. فرزند شما در نهایت با بالغ شدن جوانه های چشایی، انتخاب های خود را بزرگتر می کند. کودکان پیش دبستانی به طور طبیعی غذاهای سالمی را انتخاب می کنند ،تا زمانی که شیرینی در دسترس نباشد ، که نیازهای فیزیکی آنها را برآورده کند. هرگز یک بشقاب تمیز را به عنوان هدف تنظیم نکنید. در عوض، وقتی می گویند کارشان تمام شده است، از آنها بپرسید که بدنشان چه احساسی دارد. (چاقی از دوران پیش دبستانی شروع می شود!) اگر با دور ریختن غذا اذیت می شوید، از خود بپرسید چرا هدر ندادن غذا مهمتر از سلامت جسمانی و تصویر بدنی کودک در آینده است؟
4. کمک به احساسات
در حالی که ممکن است فرزند شما دیگر، عصبانیت های مکرر نداشته باشد، اما او هنوز احساسات بزرگی دارد و همچنان نیاز دارد که شما به طور منظم به آن احساسات "گوش دهید". همه بچه‌ها به خنده روزانه نیاز دارند تا نگرانی‌هایی را که ناگزیر در یک فرد کوچک که برای مدیریت خود در دنیایی بزرگ و غالباً طاقت‌فرسا هست را تعدیل کند یا دستکم کاهش دهد.
و شما می توانید از کودک پیش دبستانی خود انتظار داشته باشید که گاهی اوقات نیازهای خود را به عنوان یک حمله بیان کند، به این معنی که کودکی که آسیب می بیند ممکن است فریاد بزند "از تو متنفرم، من یک مادر جدید می خواهم!" آن را شخصی نگیرید. در عوض، حتی زمانی که محدودیت هایی را تعیین می کنید، همدلی کنید. "تو باید خیلی ناراحت باشی که اینطور با من صحبت می کنی... حدس می‌زنم خیلی ناامید شدی... واقعاً می‌خواستی، و من گفتم نه... متاسفم که خیلی سخت است، عزیزم."
شما باید رفتار را محدود کنید، اما همه احساسات قابل قبول هستند.
5. محدودیت های همدلانه
اگر کودک همکاری می خواهید، در مقابل انگیزه تنبیه مقاومت کنید. بچه‌های این سن نیاز به راهنمایی و محدودیت دارند، زیرا آنها به طور فعال ، قوانین و نحوه کار دنیا را یاد می‌گیرند و طبیعتاً آزمایش می‌کنند تا ببینند این محدودیت‌ها کجاست. تحقیقات نشان می دهد که وقتی کودکان خردسال تنبیه می شوند، رفتار آنها در واقع بدتر می شود. در مقابل، محدودیت های همدلانه به کودکان کمک می کند که بخواهند همکاری کنند.
از آنجایی که مغز آنها هنوز در حال رشد است، کودکان خردسال به راحتی غرق در احساسات می شوند. وقتی محدودیت هایی را تعیین می کنید، آنها ناراحت می شوند،. به این دلیل که آنچه را که می خواهند می خواهند، همچنین نگران عدم تایید شما هستند. اگر با نا امیدی و یا عصبانیت آنها همدلی کنید، به آنها کمک می کنید تا خود را آرام کنند. بنابراین در تعیین محدودیت تردید نکنید، اما دیدگاه فرزندتان را بپذیرید و فضایی را برای ابراز ناراحتی او از محدودیت در نظر بگیرید.انجام این کار در حال حاضر به آنها کمک می کند تا یاد بگیرند که در طول زمان احساسات خود را کنترل کنند و با افزایش سن در مواجهه با ناراحتی ها تعادل خود را حفظ کنند.
6. زمان تعامل با والدین
مغز کودک پیش دبستانی شما رشد سریع و تثبیت سریع را ، هم در یادگیری حقایق و هم در یادگیری خودتنظیمی هیجانی، تجربه می کند. روان شناسان اسامی مختلفی به زمان هایی که والدین با کودکان می گذرانند می دهند.
گذراندن زمان زیادی با والدینی که از نظر جسمی و عاطفی مهربان هستند برای رشد عاطفی و حتی مغزی کودک پیش دبستانی شما حیاتی است. این به معنای چیزی است که روانشناسان آن را "زمان طبقه" می نامند، که برای همکاری در ساخت مثلا ریل قطار یا برج است. نکته کار فکری، ساختمان نیست، بلکه ارتباط عاطفی است که بر سر آن ایجاد می‌کنید یا حمایت پرورشی که در زمانی که پروژه به ناچار با مشکل مواجه می‌شود، ارائه می‌کنید.
"ساعت ویژه" روزانه و بدون ساختار با فرزندتان که در طی آن به فرزندتان اجازه رهبری را می دهید، رابطه شما را ایجاد می کند. اگر نمی‌توانید یک بازی ابرقهرمانی یا خانه عروسکی را تحمل کنید، به‌جای آن «زمان دنج» را به فرزندتان پیشنهاد دهید. فقط با انبوهی از کتاب‌ها به مدت نیم ساعت روی مبل بخوابید و مطمئن شوید که زمان زیادی را برای صحبت در مورد آنچه می‌خوانید یا در مورد روز او اختصاص می‌دهید.
7. شنیده شدن
کودکان پیش دبستانی به پرسیدن سوالاتی از جمله "چرا؟" معروف هستندبرای اذیت کردن والدین تا نظرشان را درباره محدودیت ها تغییر دهند. این موضوع می‌تواند پدر و مادرها را دیوانه کند، مگر اینکه به دلیل سوال نگاه کنید. فرزند شما چیزی بیش از اطلاعات می خواهد. او می‌خواهد احساس کند شنیده می‌شود، به رسمیت شناخته می‌شود، به شما می‌گوید که چه فکر می‌کند، با کمک شما جهان‌بینی‌اش را شکل می دهد ، و شما را وادار می‌کندکه به احساسات آشفته‌ای که اغلب تهدیدش می‌کند و کنترل فکری اش را تحت تأثیر قرار دهد، پاسخ دهید. وقتی فرزندتان شما را دائما آزار می دهدو با چرا؟ سوال می کند و به نظر می رسد از پاسخ های شما راضی نیست، و مرتبا به پرسیدن ادامه می دهد؛ او را برگردانید و ازش سوال بپرسید.
8. در یادگیری بیان خود بدون ناله کردن بهش کمک کنید
ناله کردن می تواند حتی صبورترین والدین را نیز دیوانه کند. اما ناله کردن سیگنالی است که نشان می دهد کودک شما به کمک نیاز دارد، چه در پردازش احساساتی که بر او سنگینی می کند، چه در رفع نیازهای دیگر. او فقط در تلاش نیست تا راه خود را طی کند. او این نیاز را بیان می کند که همه کودکان پیش دبستانی باید با اعمال کنترل بر محیط خود تسلط پیدا کنند.
9. زمان اجتماعی
کودکان پیش دبستانی از نظر بیولوژیکی برای نگاه کردن به کودکان بزرگتر طراحی شده اند. در فرهنگ‌های قبیله‌ای طبیعی برای انسان‌ها، کودکان خردسالی که به اندازه کافی بزرگ شده‌اند، همراه با بچه‌های بزرگ والدین را ترک می‌کنند تا مهارت‌های اجتماعی را یاد بگیرند. از آنجایی که فرزندان ما معمولاً در گروه‌هایی از همسالان همسن خود قرار می‌گیرند، اغلب به کمک بزرگسالان و الگوسازی نیاز دارند تا یاد بگیرند که نوبت را یاد بگیرند و یا از رئیس بازی خودداری کنند. کودکان چهار ساله در حال آزمایش استفاده مناسب از قدرت هستند، بنابراین به خاطر رئیس بودن و حتی قلدری شهرت دارند. از ورود به زمین بازی برای آموزش رفتار اجتماعی مناسب احساس بدی نداشته باشید. وگرنه چگونه قرار است بچه ها مهارت های اجتماعی را یادبگیرند؟
10. زمان توقف
همه چیز برای کودک پیش دبستانی شما تحریک کننده است، از دیدن کامیون کمپرسی در خیابان تا آب نبات در فروشگاه مواد غذایی. در حالی که قرارهای بازی و گردش های میدانی رشد عاطفی و فکری او را تحریک می کند، او به زمان بدون ساختار قابل توجهی در خانه نیاز دارد تا به سادگی بازی کند و در محل امن خانه دنج خود باقی بماند ، جایی که می تواند موهایش را رها کند و در مکانی آرام نفس عمیقی بکشد.
والدین کودکان پیش دبستانی در فرهنگ ما با چالش بزرگی روبرو هستند. اکثر کودکان سه، چهار و پنج ساله، خواهر و برادر یا پسر عموی زیادی ندارند که به راحتی با آنها بازی کنند، و هنوز نمی توانند بخوانند. والدین کارهای دیگری برای انجام دادن دارند. چگونه کودکان را به طور سازنده مشغول نگه داریم؟
بسیاری از والدین این مشکل را با اجازه دادن به فرزندانشان حل می کنند که بسیاری از ساعات بیداری خود را روی صفحه نمایش بگذرانند. از آنجایی که مغز کودکان پیش دبستانی هنوز در مرحله حیاتی رشد قرار دارد، درگیر شدن با صفحه نمایش، نحوه رشد مغز آنها را تغییر می دهد و به معنای واقعی کلمه طول عمر آنها را کوتاه می کند. استفاده از صفحه‌نمایش‌ها آنقدر آسان است که بچه‌هایی که برای سرگرمی به آنها وابسته می‌شوند، کمتر به خوانندگانی با انگیزه تبدیل می‌شوند. علاوه بر این، ایجاد این عادت در اوایل زندگی ،کودکان را از مهارت اساسی یادگیری ساختار زمان خود محروم می کند. اما گزینه‌های جایگزینی برای تماشای صفحه نمایش برای کودکان شما وجود دارد، و خبر خوب این است که وقتی بچه‌ها به ساختار زمان خود عادت کنند، کمتر به صفحه نمایش علاقه‌مند خواهند شد.
11. مدرسه
کودکان سه ساله و بزرگتر معمولاً در مهدکودک رشد می کنند و برای اکثر آنها ترجیح داده می شود که یک روز کامل در خانه با والدین یا مراقب خود داشته باشند. اما باید به خاطر داشته باشیم که بچه های زیر پنج سال باید سخت کار کنند تا آن را در یک محیط گروهی کنار هم نگه دارند. سطح کورتیزول آنها - که همان هورمون استرس است - وقتی بعد از ظهر در مدرسه می مانند، در مقایسه با کودکانی که بعد از ناهار به خانه می روند، افزایش می یابد و این نشان می دهد که آنها تحت استرس هستند. خوشبختانه، این تأثیر در محیط‌هایی که مراقبان ثابت هستند و کودک احساس ارتباط می‌کند، بسیار کمتر دیده می‌شود، بنابراین ارزش تلاش را دارد تا مطمئن شوید کودک شما در مدرسه خود احساس « در خانه بودن» را دارد.
منبع : https://www.ahaparenting.com/read/wonder-years
