داستان فیلم درباره یک خانواده ده فرزندی است که همه فرزندان خانواده از کودکی در زمینه اسب سواری مشغول هستند و فضای فیلم حول سوارکاری می چرخد. مادر خانواده چند سال پیش از دنیا رفته است و پدر خانواده با توجه به علاقه ای که به این موضوع دارد همه فرزندانش را به این سمت سوق می دهد. فرزند کوچک خانواده میشل پین نیز بیش از همه علاقه مند است و با توجه به آسیب هایی که در مسابقات و سوارکاری های مختلف دیده است همچنان می خواهد به این مسیر ادامه دهد. حتی پدرش با وجودی که خودش او را به این سمت سوق داده در برابر پیشرفت دخترش مقاومت می کند و کل خانواده او را از ادامه نهی می کنند، اما میشل کوتاه نمی آید و با همه سختی ها تلاش خودش را می کند و در نهایت به عنوان تنها زن برنده جام ملبورن ( مشهور ترین مسابقه اسب دوانی استرالیا) می شود.
این اتفاق چند سال پیش رخ داده است و فیلم سال 2019 ساخته شده است. در بسیاری از صحنه های فیلم با جملاتی از این دست مواجه می شویم." چون تو یک دختری" یا " تا حالا هیچ زنی این جایزه رو نبرده" که تماما نگاه جنسیت زده و پر از تحقیر دارد و نگاه مردان به یک زن و تلاش هایش بالا به پایین است. چیزی که ما از جامعه استرالیا انتظار نداریم. ما زنان ایرانی که با این نوع نگاه کاملا آشنا هستیم و همه ی ما تجربیاتی شبیه به این را داریم.اما از جوامع پیشرفته و متمدن تر انتظار دیدن چنین برخوردهایی را واقعا نداریم. از آنجایی که بارها و بارها این دیالوگ در فیلم تکرار شد ، پس هرچقدر هم بیننده بی توجهی باشیم نمی تونیم این موضوع را نادیده بگیریم.
کل فیلم وداستانش من رو یاد یکی از جملات کلاس های فرزندپروری غزال نصیری انداخت که می گفت : " کشتی یا قطار دنیا یه جا وایساده " چیزی شبیه به این .
یعنی تجربیاتی که ما مثلا در تربیت فرزند داریم با تجربیات یک مادر دیگر در کشور دیگر در زمینه های مختلف اندکی متفاوت است ، چون متعلق به یک بازه زمانی می باشد و خیلی اوقات این تفاوت خیلی خیلی فاحش نیست.
حالا البته این جمله را شاید نتوان به همه ابعاد زندگی زنان ایرانی و زنان کشورهای دیگر تعمیم داد. اما این فیلم نشان داد که در جوامع پیشرفته هم، زنان برای رسیدن به موفقیت باید تلاش های فراوان انجام دهند تا به جایگاهی که مستحق آن هستند برسند. در جایی از فیلم که پدر به دخترش آموزش می دهد می گوید :
" برنده شدن به خاطر سرعت نیست بلکه به خاطر صبر کردن است.
پس علیرغم همه موانعی که بر سرراه زنان ایرانی وجود دارد باید صبر کنند و هر روز و هروز به تلاش های خود ادامه بدهند و ناامید نشوند، چرا که شاید دستکم تعدادی از ما به موفقیت برسند و تعدادی نه!!! اما لااقل همه تلاش مان را کرده ایم.
