چندی پیش کتابی در مورد قدردانی تهیه کردم
و تازه تمرین اولش رو شروع کرده بودم که در یکی از کارگاه‌های آخر سال از کف دادمش.
توی عید حسرت نداشتنش رو می‌خوردم که یاد تمرین اول کتاب افتادم؛
تکنیک ۳۰ ثانیه
سعی کنید در ۳۰ ثانیه اول ملاقات با افراد بهشون توجه کرده تایید و تحسینشون کنید .
.
.
.
یکم بعد خداروشکر کردم که کتاب رو از دست دادم چون همین یه دونه تمرین حالاحالا ها کار داشت ?
یاد روایتی افتادم که طرف می‌گفت یه روز می‌ره منزل آیت‌الله خوانساری و می‌بینه در دفتر ایشون بیش از شش کتاب در قفسه وجود نداره و تا پایان جلسه هی جلوی خودش رو می‌گیره و آخرش پرسیده حاج‌آقا داستان این شش جلد چیه؟ ما هرجا میریم کلی کتاب تو گنجه و قفسه فقهاست؟
آقای خوانساری نگاهی به کتاب‌ها می‌ندازه و می‌گه؛
ما شرمنده همین ۶ تا کتاب هم هستیم.
????
توی این زمونه‌ی فست‌فودی خیلی سخته که مسیر مطالعه‌مون رو بر خلاف جریان پرشتاب بیرونی کند و آهسته و توام با تعلیق و تعمق و تجربه کنیم.
مزمزه کنیم
ولی شاید لازم باشه تمرینش کنیم
پی‌نوشت؛ نام کتاب مورد نظر "تا توانی دلی به دست آور" از جان ماکسول هست.
