تاب آوری افراد توانیاب در جامعه وابسته به عوامل مختلفی است اما شاید مهمترین عنصر در افزایش تاب آوری توانیابان را بتوان در تغییر نوع نگاه سایر افراد جامعه دانست.
نویسنده: دکتر جواد طلسچی یکتا؛ مدیر و موسس خانه تاب آوری ایرانیان
من گریه کردم چون کفش نداشتم تا اینکه با مردی آشنا شدم که پا نداشت (هلن کلر). آیا شما می توانید خود را لحظه ای بدون یکی از اعضای بدنتان تصور کنید؟ بیشتر مردم حتی از تصور چنین شرایطی به شدت دچار اضطراب و پریشانی می شوند. پاها، دست ها و حتی شست های ما همگی در ادامه زندگی و حس اعتماد به نفس ما نقش مهمی را ایفا می کنند. در نهایت حضور هر یک از اعضای بدن بر کیفیت زندگی ما تاثیر مثبتی می گذارند. از دست دادن هر بخش از سلامت بدن یا اعضای اصلی مانند دست و پاها می تواند ما را دچار ترس فراوانی برای گذراندن زندگی روزمره نماید.
این در حالی است که ما هر ساله شاهد توانایی بالای افراد توانیاب در مسابقات پارالمپیک هستیم. معمولا افراد توانیاب با نیروی عزم و اراده خود انسان های سالم را به زندگی امیدوارتر می کنند. به هر حال از قدیم همگی ما به این باور رسیده ایم که معلولیت محدودیت نمی آورد. در نتیجه نگرش مثبت ما نسبت به نداشته های این افراد و نگاه به داشته های آنها می تواند به افزایش تاب آوری افراد توانیاب کمک شایانی نماید.
متن کامل مقاله در رسانه خانه تاب آوری ایرانیان
