اوتیسم نوعی اختلال روان پزشکی است که با نقض در روابط با دیگران مشخص می شود. والدین و افرادی که از بیماران مبتلا به اوتیسم مراقبت می کنند، تحت تاَثیر آنها قرار می گیرند. این افراد در بهداشت روانی متاَثر از بیماران هستند.
در این میان، این تاَثیر در روابط خانوادگی، حل مسائل اجتماعی، تفکر منطقی و چندین و چند مورد دیگر به شکلی ملموس قابل مشاهده است. بهداشت روانی مراقبان در معرض محیط قرار داشته و از شرایط تاَثیر می پذیرد که نیازمند آموزش برخی مهارت ها مثل تاب آوری است.
تاب آوری توان و ظرفیت مقاومت در برابر شرایط فاجعه بار است. همیشه برنامه هایی در باب آموزش تاب آوری بوده است. آموزش این توانایی و اجرای آن، می تواند تاَثیر دو سویه در خانواده های دارای مبتلایان اوتیسم داشته باشد.
ارتقای تاب آوری منجر می شود که این خانواده ها به ویژه مراقبان آنها در مسئله مدیریت شرایط موجود موفق عمل کنند. تاب آوری کودکان اوتیسم تحت مراقبت های خانواده ها و به ویژه مادران، می تواند بهبود یابد، در صورتی که مراقبان آنها بتوانند مهارت تاب آوری را یاد بگیرند.
خودمراقبتی مراقبان مبتلایان اوتیسم در دو سو اثر دارد. تاَثیر اول در بهبود شرایط خوشان و سازگاری با محیط و تاَثیر دوم در بهبود شرایط مبتلایان مشاهده می شود. تاب آوری کودکان اوتیسم بستگی به آموزش تاب آوری مراقبانشان دارد.
جهت دریافت متن کامل اینجا کلیک کنید.
نویسنده: دکتر جواد طلسچی یکتا
مدیر و موسس خانه تاب آوری ایرانیان
