از نظر سلامت انسان و جامعه، تاب‌آوری به ابزاری اطلاق می‌شود که از طریق آن نسبت به ناملایمات واکنش مثبت نشان می‌دهیم.
تحقیق تاب آوری Resilience Research
کاری از کارگروه مترجمین رسانه تاب آوری اجتماعی ایران
تاب آوری یک ویژگی نوظهور از مجموعه‌ای از سیستم‌های حفاظتیِ سازمان‌یافتۀ سلسله مراتبی است که به طور فشرده، اثراتِ ناملایمات را مهار می‌سازد و بنابراین به ندرت می‌تواند به عنوان یک ویژگیِ ذاتیِ افراد در نظر گرفته شود. (وضعیت پیوست امن کسب شده در گذشته نگر و آینده، رویزمن و همکاران، ۲۰۰۲، ص۱۲۱۶)
از نظر حوزه سلامت انسان و جامعه، تاب‌آوری به ابزاری اطلاق می‌شود که از طریق آن نسبت به ناملایمات واکنش مثبت نشان می‌دهیم.
با انجام تحقیق در مورد تاب‌آوری و معنای آن، راه‌های جدیدی را کشف می‌کنیم که از طریق آن افراد می‌توانند تاب‌آوری را درک کنند، تاب‌آوری عاطفی ایجاد کنند و از آن برای ایجاد تغییراتی به سمت عدالت اجتماعی استفاده نمایند.
وقتی به طور گسترده می‌پرسیم «تاب‌آوری به چه معناست؟»، تعاریف شامل احساس بازگشت، بازگشت از مشکلات، و اما همچنین رویارویی و تغییر آن مشکلات است.
با انجام تحقیقات تاب آوری، ما در حال کار با کل جوامع در توسعه تئوری های قوی هستیم که تغییرات معنی داری را ایجاد می کند.
در میان تعاریفی که اغلب از تاب‌آوری نقل می‌شود، و معنای تاب‌آور بودن، «توسعه مثبت علیرغم ناملایمات» (لوتار، ۲۰۰۳) یا «تواناییِ مقاومت در برابر چالش‌های مخرب زندگی، تقویت‌شده و کارآمدتر» است (والش، ۲۰۰۸). در حالی که برای آن ماستن، تاب آوری عبارت است از «انطباق مثبت با ناملایمات علیرغم تهدیدهای جدی برای سازگاری یا توسعه».
رویزمن، پادرون و همکارانش در سال ۲۰۰۲ گفتند:
تاب آوری یک ویژگی نوظهور از مجموعه‌ای از سیستم‌های حفاظتیِ سازمان‌یافتۀ سلسله مراتبی است که به طور فشرده، اثراتِ ناملایمات را مهار می‌سازد و بنابراین به ندرت می‌تواند به عنوان یک ویژگیِ ذاتیِ افراد در نظر گرفته شود. (وضعیت پیوست امن کسب شده در گذشته نگر و آینده، رویزمن و همکاران، ۲۰۰۲، ص۱۲۱۶)
با این درک از چیستی و چرایی تاب‌آوری، می‌توانیم مواردی را که پروفسور انجی هارت و همکارانش از طریق تحقیقات تاب‌آوری در مرکز تاب‌آوری برای عدالت اجتماعی دانشگاه برایتون تشخیص داده‌اند اضافه کنیم:
غلبه بر ناملایمات، در حالی که به طور بالقوه تغییر می کند، یا حتی به طور چشمگیری، جنبه های آن ناملایمات را تغییر می دهد.» (تحقیق و تمرین تاب آوری با رویکرد نابرابری، هارت و همکاران، ۲۰۱۶، ص.۳)
انواع اقداماتی که ما باید انجام دهیم (مانند رویدادها، استراتژی های فرزندپروری، روابط، منابع) برای کمک به کودکان در مدیریت زندگی در شرایط سخت. به علاوه روش‌های فکر کردن و اقداماتی که اگر می‌خواهیم اوضاع را برای کودکان بهتر کنیم، خودمان به آن نیاز داریم. (کمک به بازگشت نیازهای پیچیده به کودکان: درمان تاب‌آور (TM) برای والدین و متخصصان، Aumann & Hart، ۲۰۰۹، ص ۱۱)
