نابرابری اقتصادی به معنای توزیع ناعادلانه منابع و فرصت‌ها در جامعه است که می‌تواند تأثیرات منفی عمیقی بر تاب‌آوری افراد و جوامع داشته باشد.
در سطح فردی، افرادی که در شرایط اقتصادی نامساعد قرار دارند، ممکن است با محدودیت‌های بیشتری در دسترسی به آموزش، بهداشت و فرصت‌های شغلی مواجه شوند.
این موضوع می‌تواند منجر به کاهش اعتماد به نفس، احساس ناامیدی و در نهایت آسیب‌پذیری بیشتر در برابر بحران‌ها شود.
در سطح اجتماعی، نابرابری اقتصادی می‌تواند باعث تضعیف همبستگی اجتماعی و افزایش تنش‌های اجتماعی گردد.
جوامع با نابرابری بالا معمولاً با مشکلاتی نظیر جرم و جنایت، بی‌اعتمادی به نهادهای دولتی و کاهش مشارکت اجتماعی روبرو هستند.
این عوامل می‌توانند تاب‌آوری اجتماعی را کاهش دهند و توانایی جامعه برای مقابله با بحران‌ها و چالش‌ها را تضعیف کنند.
برای تقویت تاب‌آوری در سطوح فردی و اجتماعی، ضروری است که سیاست‌هایی برای کاهش نابرابری اقتصادی اتخاذ شود تا همه افراد بتوانند از فرصت‌های برابر برخوردار شوند.
نابرابری حتی در طول عمر بین ثروتمندان و فقرا وجود دارد، اما این نابرابری تحت تأثیر عواملی چون دسترسی به خدمات بهداشتی، سبک زندگی، و شرایط اجتماعی قرار دارد. بنابراین، برای کاهش این نابرابری‌ها و ارتقاء کیفیت زندگی افراد، لازم است که به این عوامل توجه ویژه‌ای شود.
بررسی ارتباط بین نابرابری اقتصادی، تاب‌آوری و طول عمر می‌تواند به ما کمک کند تا سیاست‌های مؤثرتری برای ارتقاء عدالت اجتماعی و بهبود کیفیت زندگی افراد طراحی کنیم. با شناسایی و تحلیل دقیق این روابط، می‌توانیم به سمت ساختن جامعه‌ای پایدارتر و عادلانه‌تر حرکت کنیم.
متوسط طول عمر یا امید به زندگی (به انگلیسی: Life Expectancy) یک شاخص آماری است که نشان می‌دهد افراد یک جامعه به‌طور میانگین چقدر عمر می‌کنند. این شاخص به طور خاص بیانگر مدت زمان انتظار برای زندگی یک فرد از زمان تولد است و معمولاً به صورت سالانه محاسبه می‌شود.
متوسط طول عمر به عنوان یک معیار برای ارزیابی وضعیت سلامت و کیفیت زندگی در جوامع مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد.
افزایش این عدد معمولاً نشان‌دهنده بهبود در شرایط بهداشتی، درمانی و اقتصادی جامعه است. به عنوان مثال، در کشورهایی با سطح بالای بهداشت و درمان، متوسط طول عمر بیشتر از کشورهای در حال توسعه است.
کشورهایی مانند ژاپن، هنگ کنگ، ایسلند و سوئیس دارای بالاترین متوسط طول عمر هستند که به ترتیب حدود ۸۲ سال تخمین زده می‌شود.
در مقابل، کشورهای سوازیلند و زیمبابوه با متوسط طول عمر حدود ۴۲ سال در پایین‌ترین رده‌ها قرار دارند.
در ایران، متوسط طول عمر در سال‌های اخیر افزایش یافته و به حدود ۷۷ سال رسیده است.
این مقدار برای زنان ۷۸.۵ سال و برای مردان ۷۶.۲ سال تخمین زده می‌شود. این افزایش نشان‌دهنده بهبود وضعیت بهداشت، درمان و تغذیه در کشور است.
متوسط طول عمر نه تنها یک شاخص از سلامت عمومی جامعه است بلکه می‌تواند تأثیرات اقتصادی و اجتماعی زیادی نیز داشته باشد. با توجه به تغییرات مثبت در وضعیت بهداشتی جوامع، انتظار می‌رود که این عدد همچنان رو به افزایش باشد.
دکترمحمدرضا مقدسی مدیر و موسس خانه تاب آوری ایران در ادامه آورده است رابطه بین ثروت و تاب‌آوری یک موضوع پیچیده است که شامل ابعاد مالی و روانی می‌شود.
تحقیقات نشان می‌دهد که ثروتمندان به طور متوسط طول عمر بیشتری نسبت به فقرا دارند.
طبق آمار منتشر شده توسط وال استریت ژورنال، میانگین عمر ۱۰ درصد ثروتمند آمریکا ۸۶ سال است که ۱۴ سال بیشتر از میانگین ۱۰ درصد فقیر است.
ثروت می‌تواند به عنوان یک سپر در برابر ناملایمات زندگی عمل کند.
خانوارهایی که دارای منابع مالی بیشتری هستند، در برابر بحران‌های اقتصادی، از دست دادن شغل یا هزینه‌های غیرمنتظره بهتر عمل می‌کنند.
این خانواده‌ها با داشتن پس‌انداز کافی، می‌توانند در زمان‌های دشوار به دارایی‌های خود تکیه کنند و از استرس کمتری برخوردار باشند، که این امر به افزایش تاب‌آوری آن‌ها کمک می‌کند.
تاب آوری و طول عمر با یکدیگر ارتباط نزدیکی دارند. تاب آوری به معنای توانایی فرد در بهبود و بازگشت به حالت طبیعی پس از مواجهه با چالش‌ها و آسیب‌ها است. این ویژگی نه تنها بر کیفیت زندگی تأثیر می‌گذارد، بلکه می‌تواند بر طول عمر نیز تأثیرگذار باشد.
ثروت دسترسی به منابع ضروری مانند مراقبت‌های بهداشتی و آموزش را تسهیل می‌کند.
افرادی که درآمد بالاتری دارند، معمولاً به شبکه‌های اجتماعی و خدمات با کیفیت‌تری دسترسی دارند که برای توسعه استراتژی‌های مقابله مؤثر ضروری هستند.
در مقابل، افراد کم‌درآمد ممکن است با محدودیت‌هایی در دسترسی به خدمات بهداشت روانی مواجه شوند که می‌تواند توانایی آن‌ها برای مقابله با استرس را تحت تأثیر قرار دهد.
ثروت همچنین می‌تواند سرمایه اجتماعی را تقویت کند.
پیوندهای اجتماعی قوی‌تر در جوامع ثروتمندتر، حمایت عاطفی و کمک عملی بیشتری را فراهم می‌کند و این امر موجب افزایش تاب‌آوری جمعی می‌شود.
نابرابری اقتصادی می‌تواند تاب‌آوری را در سطوح فردی و اجتماعی تضعیف کند.
افراد کم‌درآمد معمولاً با استرس بیشتری مواجه‌اند که ظرفیت آن‌ها برای بازیابی از ناملایمات را کاهش می‌دهد.
توزیع ناعادلانه ثروت نیز فرصت‌ها را برای تحرک اجتماعی محدود کرده و بر تاب‌آوری جمعی تأثیر منفی دارد.
نابرابری اقتصادی می‌تواند آسیب‌پذیری را در میان گروه‌های کم‌درآمد افزایش دهد.
درک این روابط برای توسعه سیاست‌هایی که هدفشان افزایش تاب‌آوری در میان گروه‌های مختلف اجتماعی و اقتصادی است، ضروری است.
نابرابری اقتصادی می‌تواند تأثیرات عمیقی بر تاب‌آوری افراد و جوامع داشته باشد.
افراد با درآمد پایین معمولاً با سطوح بالاتری از استرس مواجه‌اند که این امر می‌تواند توانایی آن‌ها برای مقابله با ناملایمات را کاهش دهد.
در واقع، فشارهای مالی و اجتماعی می‌تواند به تضعیف تاب‌آوری فردی منجر شود و این موضوع در سطح اجتماعی نیز قابل مشاهده است.
از جانب دیگر، برخی از مطالعات دیگر نشان می‌دهند که این تفاوت در طول عمر ممکن است چندان زیاد نباشد.
به عنوان مثال، پژوهش‌هایی که توسط اقتصاددانان انجام شده، نشان می‌دهد که در واقع تفاوت در طول عمر بین ثروتمندان و فقرا کمتر از آنچه تصور می‌شود، بوده و عوامل دیگری نیز بر امید به زندگی تأثیرگذار هستند.
نابرابری در طول عمر بین ثروتمندان و فقرا وجود دارد، اما این نابرابری ممکن است تحت تأثیر عوامل مختلفی مانند دسترسی به خدمات بهداشتی، سبک زندگی و شرایط اجتماعی باشد.
در واقع عوامل متعددی بر تاب‌آوری و امید به زندگی تأثیرگذار هستند و نابرابری اقتصادی تنها یکی از این عوامل است.
توزیع ناعادلانه ثروت نه تنها به محدودیت فرصت‌های تحرک اجتماعی منجر می‌شود، بلکه بر تاب‌آوری جمعی نیز تأثیر منفی دارد.
این نابرابری می‌تواند آسیب‌پذیری را در میان گروه‌های کم‌درآمد افزایش دهد و آن‌ها را در برابر چالش‌ها و بحران‌ها آسیب‌پذیرتر کند. فهم این روابط برای توسعه سیاست‌هایی که هدفشان افزایش تاب‌آوری در میان گروه‌های مختلف اجتماعی و اقتصادی است، ضروری است.
