دنیای جدید با رسانه های جدیدش موفقیت را برای مردم نزدیک تر کرده است. ما در فضای تدریس و آموزش هستیم. ممکن است شما در یک زمینه دیگر مشغول باشید. اما حتما تأیید می کنید که اگر رسانه های امروزی نبودند چقدر دیرتر به اینجا می رسیدید!
اما این خود یک چالش است. برخی بخاطر توجه عده کمی از مخاطبان، دچار توهم موفقیت و توهم دانایی می شوند و این باعث می شود به مخاطب هیچ توجهی نکنند. چون استادشان در مورد هدفگذاری کار کرده و موفق شده پس اگر آنها هم در مورد هدفگذاری بگویند و همان حرف های استاد را بزنند موفق می شوند. این توهم غلطی است.
محصول شما کجای زندگی مشتری را زیبا می کند؟
تا به حال نشسته اید با مشتریان بالفعل و بالقوه خود صحبت کنید و سبک زندگی شان را پیدا کنید. اصلاً چطور است به خانه هایشان بروید؟
یک شکاک بالفطره باشید. همه اش بپرسید چرا؟ چرا؟ چرا؟
آن قدر بپرسید تا تصویری دقیق از آنچه مردم به آن بها می دهند و از شما می خواهند در ذهنتان پیدا شود
حالا نوبت این است که با آنها همدلی کنید. انقدر از خودتان تعریف نکنید. به جایش برایشان داستان بگویید. مثلا نگویید " من محمد حسینی هستم و در 8 استان کشور این مباحث را ارئه داده ام . با رادیو و تلویزیون مصاحبه داشته ام ، در مجلات معتبر مقاله دارم و..." به جای اینکه آمارها را تلنبار کنید، داستان بگویید :
" دوستان بذارید یه خاطره جالب بگم از سمینارم تو دانشگاه اراک"
" یه روزی که برای مصاحبه با رادیو رفته بودم مجری نکته جالبی رو بهم یاد داد..."
" داشتم برای سمینار بندرعباس با هواپیما می رفتم که دیدم بغل دستی من یک کتاب میخونه..."
" همه اون 2000نفری که تا الان بهشون آموزش دادم به این موضوع میخندن..."
هرچه ضمیر "من" و "ما" کم شود و "شما" جای آن را بگیرد تاثیر بهتری روی مخاطب خواهد گذاشت.
کمتر، بیشتر است. پس همین جا مقاله را به پایان می برم و از شما دعوت می کنم برای ارائه محصول ، به جای مخاطب تصمیم نگیرید. بروید و کنار مخاطبتان بنشینید . آن گاه به محصول نگاه کنید.
تجربه ای در این مورد دارید که بخواهید مقاله من را با آن تکمیل کنید؟
