تو اینستاگرام یه پیج از خانه سالمندان دیدم و ده دقیقه ای هست که منو تو فکر فرو برده.
یک اینکه خالق ما به این هوشمندی چرا این همه چیزای بد و زشت و سختی آفریده.
دو اینکه اکثر ما انسان ها از بچگی خیلی سختی میکشیم؛ جنگ و مریضی و دعوا و طلاق و فقر و خیلی چیزای دیگه رو تجربه میکنیم؛ چرا باید مثلا تو پیری هم دوباره این اتفاقات برامون بیافته؟ واقعا حکمت منطقی تو وجود این همه سختی و زشتی و بدی پیدا نمیکنم.
سه اینکه یه سری از ماها، یکی از نزدیکانمون مثلا پدرمون بدتر از خالقمون باعث و بانی این بوده که سختیامون بیشتر بشه و درد و رنج بیشتری رو تحمل کنیم؛ این پدر اگه پیر شد و مثلا آلزایمر گرفت باید چیکارش کرد؟ قطعا باید فرستاد خانه سالمدان دیگه!؟
چهار اینکه باید هممون وصیت کنیم تو هر سنی اگه علیل و ذلیل شدیم؛ ما رو آتانازی کنن. مثلا یه استارتاپ هست به اسم سارکو که بدون درد این کار رو انجام میده. به هرحال که قراره بمیریم. چه کاریه باز قبل از مردن هم بقیه رو اذیت کنیم هم خودمون اذیت بشیم.
در نهایت من به این رسیدم که خالقمون فوق العاده هوشمنده. اون خالق این همه اتم و کهکشان و ما و همه چیه. اما هیچکدوم نمیتونیم از کاراش سر در بیاریم؛ خب طبیعی هم هست چونکه اون خالق ماست. اون فرای تصور و تفکر ما هستش.
