پس از مدتها بالا و پایین کردن بسترهای مناسب برای نوشتن در فضای مجازی، بالاخره نتونستم به نتیجه قطعی برسم که بهترین رسانه کدومه!
گزینه‌های زیاد و فکر کردن در مورد آینده هر کدوم از این رسانه آدم رو سردرگم می‌کنه.
اینه که بنده هم مثل خیلی از اهالی ویرگول به این نتیجه رسیدم که مطالب رو هم در اینجا و هم در لینکدین و هم در بلاگ شخصی منتشر کنم. شما هم اگر پیشنهادی دارید حتما در کامنت‌ها بفرمایید.
بیم‌ها خیلی زیادن اما اونقدرها مهم نیستن! همون طور که مطلعید ما در وب فارسی در حوزه‌های بسیاری دچار فقر محتوایی هستیم. به ویژه در موضوعات نیمه تخصصی و تخصصی تر و انتشار مطالعات موردی (case study). انتقال تجاربمون به همدیگه خیلی ضعیف بوده تا حالا و این هم تهدیده و هم فرصت! اما
با وجود رسانه‌های اجتماعی تخصصی تر مثل لینکدین و همین ویرگول می‌تونیم کارای خوبی بکنیم و زکات دانشمون رو بدیم و حتی اگه مایلیم سری تو سرها دربیاریم! چون این محتواست که می‌ماند!
به قول قدیمیا: از هر دست بدی از همون دست هم می‌گیری
یعنی اگر دانسته هامون رو به اشتراک بذاریم یا همرسان کنیم بقیه هم همین کارو برای ما خواهند کرد و اینجوری سرعت و کیفیت رشد جامعه مون بالا میره و همه خوشحال تر خواهیم بود.
به بعضی از دوستان هم که نگرانند که فوت کوزه گری‌شون یا اطلاعات محرمانه کارفرما یا استارتاپ یا کسب و کارشون در این فرایند لو بره هم باید اطمینان خاطر بدم که نه نگران نباشید لازم نیست اطلاعات محرمانه رو لو بدید! (البته مرز محرمانگی هم باید درست تعریف بشه، ما تو فرهنگمون یکم افراطی نگاه می‌کنیم به اطلاعات دادن و می‌ترسیم از رقیب در حالی‌که این رقابته که رشد رو به همراه داره نه یکه تازی و کاکرو بازی!)
اطلاعات عمومی هم کفایت می‌کنه. مهم انتقال تجربه بومی من حقیر و شمای بزرگواره و وظیفه اجتماعی که ما نسبت به هم داریم (خدا دکتر شریعتی رو رحمت کنه که همیشه درد مسئولیت پذیری داشت...)
تجربه نگاری رو جدی بگیریم...
