تفاوت بین سرور مجازی و سرور ابری چیست؟

در عصر دیجیتال امروزی، مشاغل و افراد به فناوری برای ذخیره، دسترسی و مدیریت داده ها متکی هستند. وقتی صحبت از ذخیره سازی داده ها و میزبانی می شود، دو گزینه رایج موجود سرورها و سرویس های ابری هستند. در حالی که هر دو کارکرد مشابهی را دارند، تفاوت هایی بین این دو وجود دارد. در این مطلب به بررسی تفاوت بین سرور مجازی و سرور ابری می پردازیم.

سرور به رایانه فیزیکی یا دستگاه سخت افزاری اطلاق می شود که برای اجرای نرم افزار یا برنامه های کاربردی خاص اختصاص داده شده است. معمولاً در محل یا در یک مرکز داده قرار دارد و می تواند برای رفع نیازهای خاص سفارشی سازی شود. سرورها را می توان به انواع مختلفی از قبیل وب سرورها، سرورهای پایگاه داده یا سرورهای فایل طبقه بندی کرد که هر کدام هدف خاصی را دنبال می کنند.

از سوی دیگر، سرویس های ابری به شبکه ای از سرورهای راه دور که در اینترنت میزبانی می شوند، اطلاق می شود. به جای تکیه بر سخت افزار فیزیکی، سرویس های ابری از منابع مجازی برای ارائه ذخیره سازی، قدرت محاسباتی و سایر خدمات فناوری اطلاعات استفاده می کنند. خدمات ابری معمولاً توسط ارائه‌دهندگان شخص ثالث ارائه می‌شوند که زیرساخت را مدیریت می‌کنند و به کاربران این امکان را می‌دهند که به منابع از طریق اینترنت بر اساس پرداخت هزینه دسترسی داشته باشند.

یکی از تفاوت های اصلی بین سرور و سرویس های ابری، مالکیت است. سرورها نیازمند سرمایه گذاری اولیه در سخت افزار و زیرساخت و همچنین نگهداری و مدیریت مداوم هستند. این امر می تواند برای کسب و کارها، به ویژه برای کسانی که بخش های فنی ندارند، پرهزینه و وقت گیر باشد.

از سوی دیگر، خدمات ابری، نیاز به سرمایه گذاری اولیه و مدیریت زیرساخت را از بین می برد. کاربران می توانند منابع خود را بر اساس نیازهای خود افزایش یا کاهش دهند و فقط برای آنچه استفاده می کنند پرداخت کنند. سرویس‌های ابری همچنین انعطاف‌پذیری و تحرک بیشتری را ارائه می‌دهند زیرا می‌توان به داده‌ها از هر نقطه با اتصال به اینترنت دسترسی داشت.

تفاوت دیگر در مقیاس پذیری و قابلیت اطمینان است. سرورها ظرفیت محدودی دارند و زمانی که تقاضا بیش از ظرفیت آنها باشد می توانند به گلوگاه تبدیل شوند. افزایش مقیاس نیاز به سرمایه گذاری و پیکربندی سخت افزاری بیشتری دارد.

در مقابل، سرویس‌های ابری تقریباً مقیاس‌پذیری نامحدودی را ارائه می‌کنند و به کاربران این امکان را می‌دهند که به راحتی منابع را در صورت نیاز افزایش یا کاهش دهند. سرویس‌های ابری همچنین مکانیزم‌های افزونگی و خرابی داخلی را ارائه می‌کنند که در دسترس بودن و قابلیت اطمینان بالا را تضمین می‌کند.

سرور چیست؟

سرور رایانه ای است که فرآیندهای محاسباتی خاصی را انجام می دهد و خدماتی را برای رایانه های دیگر که به عنوان کلاینت شناخته می شوند ارائه می دهد.

برخلاف رایانه های شخصی معمولی، سرورها برای عملکرد مداوم و کارهای پیچیده بدون خطا طراحی شده اند. آنها دارای قطعات تخصصی مانند مادربورد، سی پی یو، مادربرد، رم، هارد دیسک و کارت شبکه هستند تا از سرعت و قابلیت اطمینان اطمینان حاصل کنند.

این امر برای سازمان هایی در صنایعی مانند امور مالی یا پزشکی، که در آن سرور اطلاعات حیاتی مشتری را ذخیره می کند و نرم افزار خاصی را اجرا می کند، بسیار مهم است. اگر سرور از کار بیفتد یا داده ها از بین برود، می تواند عواقب فاجعه باری برای شرکت داشته باشد.

سرورها بر اساس عملکرد و هدفشان به انواع مختلفی دسته بندی می شوند که شامل سرورهای فایل هستند که فایل ها را ذخیره و توزیع می کنند.

سرورهای پست الکترونیکی که ایمیل ها را دریافت و ذخیره می کنند و در اختیار مشتریان قرار می دهند. سرورهای برنامه، که برنامه ها را به جای دستگاه های مشتری محلی اجرا می کنند.

سرورهای DNS که نام دامنه را به آدرس IP تبدیل می کنند. و وب سرورها که میزبان برنامه ها و داده های درخواستی کاربران هستند و به درخواست های مرورگر مشتری پاسخ می دهند.

سرورها را می توان به گونه ای طراحی کرد که یک کار واحد را انجام دهند، همانطور که یک سرور اینیل نمونه آن است.

با این حال، در برخی موارد، سرورها می توانند چندین کار را انجام دهند. نمونه ای از این سرور فایل و چاپ است که فایل ها را ذخیره می کند و کارهای چاپی را از مشتریان دریافت می کند. سپس این کارها را به یک چاپگر متصل به شبکه ارسال می کند.

سرور ابری چیست؟

برخلاف سرورهای سنتی، سرور ابری به عنوان یک منبع منابع همه کاره عمل می‌کند که اجزای مختلفی مانند انبارهای داده، قدرت پردازنده، آرایه‌های حافظه و سایر واحدهای سخت‌افزاری را در بر می‌گیرد، که همگی می‌توانند به صورت پویا در صورت نیاز به کاربران اختصاص داده شوند.

مسئولیت نگهداری این سخت افزار بر عهده ارائه دهنده ابر است و مشتریان را از دوش مدیریت دستگاه های فیزیکی و مجازی بر می دارد.

سه نوع سیستم ابری وجود دارد: عمومی، خصوصی و ترکیبی.

سیستم‌های ابری عمومی منابع را بین همه کاربران توزیع می‌کنند و امکان دسترسی به حساب‌ها را از طریق مرورگر یا برنامه مشتری در دسترس عموم در دستگاه‌های شخصی فراهم می‌کنند. نمونه هایی از ابرهای عمومی عبارتند از Microsoft Azure، Dropbox و iCloud.

از سوی دیگر، سیستم‌های ابری خصوصی منحصر به یک شرکت هستند و سفارشی‌سازی را برای رفع نیازهای IT خاص سازمان ساده می‌کنند. این ابرهای خصوصی می توانند به صورت فیزیکی در مرکز داده خود شرکت قرار گیرند یا توسط یک ارائه دهنده خدمات شخص ثالث میزبانی شوند.

سیستم‌های ابری ترکیبی مزایای هر دو سیستم عمومی و خصوصی را با هم ترکیب می‌کنند و کاربران را قادر می‌سازند بین آنها مهاجرت کنند و در صورت لزوم از هر دو نوع استفاده کنند.

به عنوان مثال، یک شرکت ممکن است از یک ابر عمومی برای داده های غیر حساس و یک ابر خصوصی برای عملیات حیاتی استفاده کند.

کاربران می توانند به منابع برای انجام وظایف پیچیده در صورت تقاضا دسترسی داشته باشند و ابر مقیاس پذیری را بر اساس تقاضا ارائه می دهد.

این مدل در صورت تمایل تضمین می‌کند که مشتریان فقط برای خدماتی که استفاده می‌کنند پرداخت می‌کنند، که منجر به صرفه‌جویی در هزینه در مقایسه با خرید تجهیزات سرور گران قیمت و متحمل شدن هزینه‌های نگهداری می‌شود.

تفاوت اصلی بین سرور مجازی و ابری

تفاوت اصلی بین سرور مجازی و سرور ابری اغلب به اشتباه درک می شود، به خصوص توسط کسانی که دانش کمی از موضوع دارند. در حالی که هم سرورهای مجازی و هم سیستم های ابری برای میزبانی فایل ها، وب سایت ها و سیستم های مدیریتی استفاده می شوند، تفاوت های اساسی بین این دو وجود دارد.

سرور مجازی، مانند VPS/VDS، شبیه سازی از مجموعه سرور سخت افزاری و نرم افزاری است. چندین سرور مجازی ایزوله شده می توانند روی یک سرور فیزیکی وجود داشته باشند و هر کاربر دارای منابع محدودی است. این منابع شامل هسته ها و حافظه است و نمی توان از نرخ اجاره انتخاب شده فراتر رفت. با این حال، می توان در صورت نیاز تنظیمات خاصی را اعمال کرد و امکان مقیاس بندی آسان منابع را فراهم می کند.

از سوی دیگر، یک سیستم ابری محدودیت عملکردی ندارد و به عنوان یک مجموعه از منابع عمل می کند، به این معنی که اگر یک سرور بیش از لود شود یا منابع کافی نداشته باشد، بار به سرور دیگری در کلاستر منتقل می شود.

هنگامی که یک کلاینت یک ابر اجاره می کند، به یک خوشه مقیاس پذیر از سرورها دسترسی پیدا می کند و تنها برای منابعی که مصرف می کند، بدون توجه به تعرفه تعیین شده اولیه، پرداخت می کند. در مقابل، برای VPS/VDS پرداخت ها با نرخ تعیین شده اولیه انجام می شود و عملکرد سرور مجازی به پیکربندی اولیه آن بستگی دارد. اما منابع ابری محدود نیستند.

سرور مجازی بهتر است یا ابری؟

واضح است که انتخاب بین سرور مجازی و سرور ابری بستگی به نیاز کاربر دارد.

سرور ابری بهترین گزینه برای مواردی است که لود سایت ناپایدار است. به عنوان مثال، پروژه شما یک شرکت ایونت است. حداکثر تعداد منابع در طول مدت فعالیت مورد نیاز است. در موارد دیگر، عملکرد بالا مورد نیاز نیست. با استفاده از سرور ابری، شما برای منابعی که واقعاً استفاده شده اند، پرداخت می کنید. بنابراین، سایت شما به سرعت با افزایش لود سازگار می شود.

برای پروژه هایی که نیاز به جداسازی کامل منابع و کارایی بالا دارند، سرور مجازی مورد نیاز است. اگر ترافیک زیادی در وب سایت شما وجود دارد و میزبانی معمولی نمی تواند عملکرد پایدار را تضمین کند، باید به فکر تغییر به VPS/VDS باشید.

روش دیگری نیز وجود دارد اجاره سرور اختصاصی. به طور خلاصه، زمانی که یک پروژه وب بزرگ دارید یا الزامات حفظ حریم خصوصی را افزایش می دهید، مهم است.

اگر از سرور اختصاصی استفاده می کنید، فرصتی برای نظارت بر نرم افزار، نصب و تست آن دارید. این امر به ویژه برای سازمان‌هایی که نیاز به نظارت بر دفعات به‌روزرسانی‌ها دارند، مهم است، زیرا هرگونه خرابی می‌تواند کل پروژه را تحت تأثیر قرار دهد.

در صورت وجود برخی افزایش های لود دوره ای، اجاره سرور ابری به صرفه تر است. در مورد سرور اختصاصی، به شما این امکان را می دهد تا با پروژه هایی که دائماً به کارایی بالا نیاز است، به راحتی کنار بیایید.

علاوه بر این، VDS و سرورهای اختصاصی با سطح دسترسی ارائه شده به مشتری از ظرفیت های ابر متمایز می شوند. به عنوان یک قاعده، کاربر نمی تواند پیکربندی نرم افزار ابری را تغییر دهد. با استفاده از VPS و سرورهای اختصاصی، مشتری دسترسی کامل مدیریتی را دریافت می کند.

جمع بندی

امنیت جنبه دیگری است که سرورها و خدمات ابری با هم تفاوت دارند. در سرورها، مسئولیت ایمن سازی داده ها و زیرساخت ها بر عهده مالک است. این شامل پیاده سازی فایروال ها، رمزگذاری، کنترل های دسترسی و پشتیبان گیری منظم است. سرورهای مجازی پارس وی دی اس گزینه پیشنهادی خوبی برای کاربران حرفه ای می باشد.

از سوی دیگر، سرویس‌های ابری اغلب اقدامات امنیتی قوی از جمله رمزگذاری داده‌ها، تشخیص تهدید و گواهی‌های انطباق را ارائه می‌کنند. با این حال، کاربران همچنان در قبال ایمن سازی داده های خود و پیکربندی صحیح کنترل های دسترسی مسئولیت مشترک دارند.

در نتیجه، در حالی که سرورها و سرویس های ابری هر دو هدف ذخیره و دسترسی به داده ها را انجام می دهند، در مالکیت، مدیریت، مقیاس پذیری، قابلیت اطمینان و امنیت متفاوت هستند. انتخاب بین این دو بستگی به نیازهای فردی، بودجه و تخصص فنی دارد.