این روزها با افزایش فعالیت استارتاپ‌ها وشرکت‌های دانش بنیان، حفظ اسرار و اطلاعات محرمانه تبدیل به دغدغه‌ای برای آن‌ها شده و باعث شده تا جهت جلوگیری از افشای این اطلاعات نیازمند سندی با عنوان NDA) Non-Disclosure Agreement) یا قرارداد عدم افشای اطلاعات شوند. در ادامه به نکاتی مهم درباره‌ی نحوه تنظیم و استفاده از این قرارداد اشاره میکنیم.
این قرارداد توافقی است که مطابق ماده ۱۰ قانون مدنی بر اساس آن یک یا هر دو طرف موظف به حفظ اسراری که بین یکدیگر مبادله می‌کنند هستند که در صورت نقض تعهد و افشای آن اطلاعات، فرد باید خسارت مالک اطلاعات را جبران نمایند. ایده‌های استارتاپی، مدل کسب‌وکار، برنامه‌های بازاریابی، روش‌های فروش و اطلاعاتی از این دست می‌تواند در قرارداد قید شوند و هر شرکت بسته به نوع کسب‌وکار خود می‌تواند اطلاعات دیگری را به آن اضافه کند. بنابراین اگر می‌خواهید قبل از تبدیل ایده‌تان به اختراع یا محصول، آن را در اختیار شریک خود قرار دهید لازم است قرارداد محرمانگی با آن فرد ببندید.
دو نوع توافق نامه یک جانبه و دو جانبه وجود دارد. در توافق یک جانبه، یکی از طرفین اطلاعات تجاری را در اختیار طرف دیگر قرار می‌دهد و طرف مقابل، قبول می‌کند که اطلاعات را افشا نکند. در توافق دو جانبه، هر دو طرف قبول می‌کنند که اطلاعات دیگران را به اشتراک نگذارند. به صورت کلی وقتی از این نوع توافق استفاده میشود که دو طرف تجاری اطلاعات محرمانه را به اشتراک گذاشته باشند.
تا زمانی که طرفین قرارداد توافق‌نامه امضا نکرده باشند، نمی‌توان علیه کسب و کار یا فرد دیگری از آن استفاده کرد. سعی کنید قبل از به اشتراک گذاشتن اطلاعات محرمانه مطمئن شوید که همه افرادی که قرار است به اطلاعات دسترسی داشته باشند توافق نامه را امضاء کرده باشند.
در این قرارداد باید مشخص شود متعهد تا چه زمانی ملزم به حفظ محرمانگی اطلاعات است. به صورت معمول این زمان بین ۲ تا ۵ سال است اما بسته به اطلاعاتی که در اختیار گیرنده اطلاعات قرار می گیرد ممکن است این زمان کمتر یا بیشتر تعیین شود.
درصورت نیاز به نمونه این قرارداد توصیه میکنیم با استارتاپ‌های ارائه دهنده خدمات حقوقی مثل وینداد و آپلا مشورت کنید.
نویسنده:virgool.io/@noosha_777
