دکتر ویکتور فرانکل، یکی از افرادی بود که توانست از زندان آشویتس در لهستان(قتلگاه آدم سوزی) فرار کند، او اتریشی بود و با توجه به خودکشی ها و فجایع زیادی که با چشم خودش دیده بود، روانشناسی بسیار متبحر شده بود. او مدیر مدرسه‌ای فعال بود و در آغاز هرسال تحصیلی برای معلمان مدرسه اش این نامه را می فرستاد:
«کسی هستم که از یک اردوگاه اسیران جان سالم به در برده است. چشمانم چیزهایی دیده که چشم هیچ انسانی نباید می دیده، اتاق های گازی را دیدم که توسط بهترین و ماهرترین مهندسین ساختمان ساخته شده بودند.
بهترین و متخصص‌ترین پزشکانی را دیدم که کودکان را به شکل ماهرانه ای مسموم می کردند. نوزادانی که توسط آمپول های پرستارهایی مُردند که بهترین پرستاران بودند، انسان هایی که توسط فارغ‌التحصیلان دبیرستان ها و دانشگاه ها سوزانده شدند.
به آموزش به این دلیل مَشکوکم.
چیزی که از شما می خواهم این است که: برای انسان شدن دانش آموزان تلاش کنید و تلاش شما موجب تربیت «جانورانِ دانشمند» و «بیماران روانیِ ماهر» نشود.
خواندن، نوشتن، ریاضیات و… زمانی اهمیت پیدا می کند که به انسان شدن کودکان کمک کنید و این کلید انسان بودن این کودکان در آینده است.
پزشک شدن، مهندس شدن، متخصص شدن، کار سختی نیست و می شود با چند سال درس خواندن به آن رسید؛
چه بسا امروز ما در جامعه پزشکان و مهندسین زیادی داریم اما بزرگترین ثروت ما انسانیت و اخلاق ما هست که با هیچ مدرکی قابل مقایسه نیست.
ویکتور فرانکل؛ روان‌پزشک، عصب‌شناس
سایت سرای تربیت را دنبال کنید
hosseinipoor.ir
