اتریوم به عنوان یکی از تاثیرگذارترین پروژه‌های رمزارز بازار کریپتو سرانجام مدل استخراج اثبات کار (PoW) را کنار گذاشت و به سراغ مکانیزم اجماع اثبات سهام (POS) رفت. به این رویکرد مرج یا ادغام اتریوم گفته می‌شود.
اخیرا تبلیغات و توجه زیادی به شبکه اتریوم جلب شده است. همچنین سرمایه گذاران و معامله گران بازار ارزهای دیجیتال نیز به دلیل آگاهی از امکان افزایش قابل توجه ارزش اتریوم بعد از آپدیت مرج اتریوم، به سمت این کوین هجوم آوردن و اقدام به سرمایه گذاری و خرید اتریوم کرده اند.
مدل اثبات کار یا همان Proof of Work یا به اختصار Pow در واقع نوعی الگوریتم برای استخراج رمزارز است که از ماینر برای تایید تراکنش‌های شبکه استفاده می‌کند. این روش مصرف بالای انرژی دارد و به دلیل مشکلات زیست محیطی و ردپای کربن مورد انتقاد بسیاری قرار دارد.
مدل اثبات سهام یا Proof of Stake و به اختصار PoS نوعی الگوریتم استخراج رمزارز در سیستم‌های مبتنی بر بلاک چین است که در آن ماینرها می‌توانند با توجه به تعداد کوین‌هایی که در آن شبکه نگهداری می‌کنند، تراکنش‌هایی را تایید کنند. در این مدل، هرچقدر تعداد کوین‌های فرد بیشتر باشد، از قدرت بالاتری در شبکه برخوردار است. در این روش دیگر نیازی به داشتن کارت‌های گرافیک تخصصی برای استخراج کوین نیست و این رویکرد مصرف انرژی را تا 99.5 درصد کاهش داده و دوستدار محیط زیست محسوب می‌شود.
در گذشته که اتریوم از مکانیزم اثبات کار استفاده می‌کرد، کاربران را ملزم به حل مسائل پیچیده ریاضی جهت اعتبارسنجی تراکنش‌ها و ایمن‌سازی شبکه می‌کرد. به این افراد، استخراج کننده یا همان ماینر (Miner) گفته میشد. ماینر ها باید مقادیر زیادی در انرژی و تجهیزاتِ استخراج می‌کردند، سرمایه‌گذاری تا شانس استخراج بلوک‌ها و تایید تراکنش‌ها و در نتیجه کسب پاداش را داشته باشند که این روش کسب سود، برای عموم امکان پذیر نبود زیرا هر فردی تخصص و هزینه لازم برای استخراج را در دسترس نداشت. اما بعد از مرج اتریوم و تغییر مکانیسم، هر فردی می‌تواند با خرید و استیک کردن ارز اتریوم (ETH) ، در این فرایند شرکت کند و پاداش کسب کند.
در گذشته در بلاکچین اتریوم هر یک از نودها (کاربران شبکه) باید یک نسخه‌ی کامل از تمام داده‌های شبکه را داشته باشند و تمام فعالیت‌ها را داخل آن تایید می‌کردند. این روند سبب شد سرعت فرایندها در اتریوم کند شود. اما در اتریوم ۲ توسعه‌دهندگان این مشکل را با بخش‌بندی شبکه حل کرده‌اند.
تراکنش‌ها در اتریوم به صورت متوالی یا پیاپی انجام می‌شدند. هر تراکنش برای تایید باید در صف می‌ماند تا تراکنش قبلی تایید شود. این فرایند مخصوصاً در زمان شلوغی شبکه برای کاربران زمان‌بر و آزار دهنده بود.
در این به روز‌رسانی بلاکچین اتریوم به چند بخش کوچک‌تر تقسیم می‌شود. به بیان دیگر، پایگاه داده‌‌ی اصلی به بخش‌‌های کوچک‌تر و مسئولیت پردازش شبکه بین نودها، تقسیم خواهد شد. این روند کنترل بلاکچین را برای نودها آسان‌تر و زمان پاسخ‌گویی به عملیات‌ها را کوتاه‌تر از قبل کرده است.
توسعه‌دهندگان در ابتدای کار ۶۴ شارد برای شبکه در نظر گرفته‌اند. هنگامی که یک نود در یکی از این ۶۴ شارد (Shard) در حال فعالیت است، به فرایندهایی که در ۶۳ شارد دیگر رخ می‌دهد، کاری ندارد.
مزیت شاردینگ:
شاردینگ با افزایش حجم شبکه سبب می‌شود مقیاس پذیری اتریوم در نسخه‌ی جدید بهبود پیدا کند و توان عملیاتی شبکه با توجه به تقسیم شدن پایگاه داده، افزایش چشم‌گیری داشته باشد. به طور کلی زنجیره شارد کارایی بلاکچین را افزایش می‌دهد.
معایب شاردینگ:
این فناوری معایبی نیز ممکن است در پی داشته باشد. یکی از آن‌‌ها بالا رفتن احتمال حملات ۵۱٪ است. به دلیل آن‌که اعتبارسنج‌ها در یک استخر کوچک فعالیت دارند، مهاجمان فقط نیاز دارند توان محاسباتی شاردی که قصد حمله به آن را دارند، تولید کنند و نیازی به تولید توانی برابر با قدرت کل شبکه ندارند.
نکته‌ی بعدی ایجاد تمرکز‌گرایی بیشتر است. هر شارد در اختیار بخش کوچکی از اعتبارسنج‌ها قرار می‌گیرد. البته شیوه‌ی انتخاب تصادفی اعتبارسنج می‌تواند بر این مشکل غلبه کند که این امر به تجربه‌ی عملی نیاز دارد.
جمع‌بندی
ادغام یا همان مرج (Merge) اتریوم نقطه‌ی پایان مکانیزم اثبات کار برای اتریوم و شروع اثباه سهام بود که در کنار مصرف انرژی کم‌تر و دوستدار محیط‌زیست بودن، مزایای دیگری برای این شبکه بزرگ دارد که در این مقاله به توضیح آن پرداختیم.
