یک استاد معماری داشتم
این نکته را به من آموخت:
یه مثال زد درباره وقتی می خواهی طراحی ات پایدار باشد و گفت:
وقتی حیاط دانشگاه یا پارک را طراحی میکنی؛ میتونی طبق نقشه بروی جلو و پیاده رو ها را بسازی بدون اینکه از پیاده ها نظر بخواهی
ولی می توانی چمن بکاری و بعد از یک مدت جاهایی که بیشتر قدم خورده است را پیاده رو بسازی.
میگفت روش دوم ماندگار تر است و روش اول پیاده رو طبق نقشه و ذهن خودات می سازی ولی استفاده نمی شود و مردم راه خودشون رو می روند.
لذا آیه قرآن نیست که طبق تصورات و نقشه از پیش تعیین شده برویم و بهتر است با فیدبک گرفتن از ذینفعان؛ اصلاح و بهبود دهیم.
مثل کشتی که هر لحظه جی‌پی‌‌اس تنظیم می کند که به سمت مقصد برسد هر لحظه از مسیر خارج می شود ولی ناخدا مجدد کشتی را در مسیر قرار میدهد تا نهایتا به مقصد برسد. این مدلی؛ دستاوردی خلق میکنیم که ارگانیک است.
