به گزارش Archaeology News Network، محققین دانشگاه توبینگن نشان داده‌اند که می‌توان از شکل دندان‌های انسانی به‌عنوان روشی برای بازسازی روابط ژنتیکی استفاده کرد. دکتر هانس راثمن (Hannes Rathmann) و دکتر هوگو رئیسی-سنتنو (Hugo Reyes-Centeno) از مرکز مطالعات علوم‌انسانی دانشگاه توبینگن بررسی کرده‌اند که کدام ویژگی‌های خاص دندانی مناسب‌ترین جهت توضیح روابط ژنتیکی هستند و کدام ویژگی‌ها بازگوکننده‌ی عوامل دیگری از جمله سازگاری با محیط است. این مطالعه در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم (National Academy of Sciences) منتشر شده است.
فرم و شکل دندان انسانی در میان افراد و جمعیتها بسیار متفاوت است. از ویژگی‌های معمول یک دندان می‌توان به الگوهای شیار در تاج دندان، اندازه نسبی لبه‌ی دندان، تعداد ریشه‌ها و وجود یا عدم وجود دندان عقل اشاره کرد. این ویژگی‌ها ارثی بوده و معمولاً در خانواده‌ها مشاهده می‌شود. برخی از آنها در فرکانس‌های مختلف در میان جمعیتها به شکلی رخ می‌دهند که مشابه وراثت و تنوع دی.ان.ای است. هانس راثمن می گوید: “درصورتی که نتوان دی.ان.ای را استخراج کرد، می‌توان از دندان در مطالعات ژنتیکی استفاده کرد.” در کاوش‌های باستانشناسی، دندان‌ها به خوبی حفظ می‌شوند، حتی اگر اسکلت و دی.ان.ای از بین رفته باشد.
