هخامنشیان برای ساخت و برپایی کاخ ها و ساختمان های شهر پارسه (تخت جمشید)، بهترین و خوب ترین (مرغوب ترین) سنگ ها را از دامنه و سینه های کوه و صخره ها گزینش (انتخاب) کرده و با پدیداری بهترین کان ها (معادن) سنگ های مناسب را کَنده و آن ها را با ابزارهای ساده جدا، و به شهر پارسه برده اند. همچنین هر کدام از سنگ ها برای ساخت بخشی از کاخ ها و ساختمان ها در نظر گرفته می شده و با علامت گذاری و روش های ویژه از سینه و صخرۀ کوه بُرش خورده و پس از آن به کارگاه های تراش در شهر پارسه می آوردند. کارگران هر تکه سنگ را برای کاربری ای که از پیش تعیین شده بود، آماده کرده و به کار می گرفتند. در واقع معدن سنگ مجدآباد گنجی پنهان در میان کوه های مرودشت است.
روش مهندسی بسیار شِگَرف و نَغز هخامنشیان در برون آوریِ (استخراج) سنگ ها از سینۀ کوه و صخره ها آن هم در 2500 سال پیش، بسیار چشم گیر و درخُور نگرش است. نیاکان پاک سرشت ما در همۀ زمینه ها و دانش و فن ها (علوم و فنون) از بهترین و گاه ساده ترین روش بهره برده اند.
هخامنشیان برای ساخت میراث جهانی پارسه (تخت جمشید) از چندین کانِ (معدن) سنگ در سرزمین پارس بهره برده اند که یکی از مهم ترین آن ها که دارای سنگ های خوب تراش و ارزنده ای بوده، کانِ سنگ در روستای مَجدآباد است.
دراین گزارش کوتاه، کوشش نگارنده تنها به معرفی گنجی پنهان در میان کوه‌های مرودشت با بیان و روشی ساده بوده است تا خوانندگان نخست پِی به شناخت این یادمان تاریخی – فرهنگی برده و دو دیگر از هوش و توانمندیِ پارسیان برای برون آوری و جابه جایی سنگ ها آگاه شده و دریابند که گذشتگان پاک نهاد ما چه سختی ها و دشواری هایی را برای پدیداری یادمان باستانی پارسه، کشیده اند تا امروزه یکی از ارزشمندترین و با شکوه ترین میراث جهانی ایران رقم خورده و برجای بماند. هنوز هم ویرانه های پارسه، دل هر دوست دارتاریخ و فرهنگ ایرانی را می رُباید و شگفتی ها و رازهای فراوانی را در پَسِ پرده، پنهان دارد. باشد که همواره پاس دار و نگاه بان یادگارهای گذشتگان خویش باشیم.
کوه مَجدآباد در شهر مَرودشت، بخش رامجرد و در روستای مَجدآباد جای گرفته است. این کوه در 40 کیلومتری باختر (غرب) میراث جهانی پارسه (تخت جمشید) جای دارد. پارسیان برای برپایی و ساخت کاخ ها و دیگر ساختمان های جهانی پارسه از چندین مکان و کوه، سنگ جا به جا کرده و به آن جا آورده اند. ولی به باور کارشناسان سنگ های صخره ای و خوب تراش و نیک را از کوه مجدآباد که راه کمابیش درازی هم تا پارسه داشته، به آن جا برده اند. دوری مکان، بیانگر سختی و دشواری های پیش روی کارگرانی است که در آن جا سرگرم کار بوده و بی گمان جز دلبستگی و شیفتگی کارگران که همان عشق است، چیز دیگری نمی توانسته از خستگی و درد و رنج آن ها بکاهد.
سنگ هایی که در ساخت پارسه به کار رفته اند بیشتر دونمونه هستند : یکی کمی صخره ای از جنس سنگ آهکی به رنگ خاکستری روشن با سنگواره های دورۀ کرتاسه میانی، و دیگر سنگ صخره ای از جنس سنگ آهک، ولی سخت تر و فشرده تر از نمونۀ نخستین و به رنگ خاکستری رو به مشکی. سنگ های نخستین را از کان های شمال باختر (غرب) صفه و پیرامون پارسه و نواحی دور و نزدیک آن می آورده اند و سنگ های صخره ای را از کان های مجدآباد.
