فرایند شناسایی مددجویان به دو صورت زیر انجام می پذیرد:
1- ارائه درخواست توسط متقاضی
2- شناسایی توسط تسهیل گران، #مددجویان، #خیریه ها و گروه های مردمی و #جهادی
3- شناسایی توسط سیستم های اطلاعاتی نظیر #پایگاهاطلاعاترفاه_ایرانیان
بدلایلی نظیر عدم دسترسی به بسترهای ارائه درخواست دریافت خدمات حمایتی و یا رفتارهای سلیقه ای مجریان شناسایی مددجویان، درصد قابل توجهی از خانوارهای نیازمند، تحت پوشش نهادهای حمایتی قرار نگرفتند. در واقع جزو خدمات از دست رفته هستند. این در حالی است که تقریبا معادل گروهی که مشمول نیستند، خانوارها و افرادی تحت پوشش قرار گرفتند که عملا نباید تحت پوشش باشند. در استان هایی نظیر سیستان و بلوچستان درصد قابل توجهی از خانوارهای کم برخوردار از دریافت خدمات حمایتی محروم هستند. بسیاری از افراد هستند که کارتن خواب بوده یا بدلایلی از دارابودن اسناد هویتی محروم هستند. همه اینها جزو گروه هایی هستند که می بایست با طراحی سازوکارهای مختلف در تور خدمات حمایتی قرار گرفتند و مورد شناسایی قرار گیرند.
برخی از اتباع غیرایرانی که بعضا به صورت غیرمجاز در ایران قرار دارند، در وضعیت اسفناکی قرار دارند. اینها باید تعیین تکلیف شوند. یا به کشور مبدا مرجوع و یا باید حضور آن ها در کشور ثبت و در صورت وجود فقر، مورد حمایت قرار گیرند.
چنانچه قدم اول که شناسایی نیازمندان و متقاضیان دریافت خدمات حمایتی به خوبی برداشته نشود، در انتهای زنجیره تامین خدمات حمایتی دچار مشکلات عدیده خواهیم شد.
⛔️بخش شناسایی در کشور متمرکز نیست. هر دستگاهی کار خودش را انجام می دهد.
✅تنها راهکاری که وجود دارد این است که همانند سامانه رتبه بندی اعتباری ایرانیان، پایگاه داده ای ایجاد شود و کلیه گروه های خیریه و نهادهای حمایتی، در زمان ثبت اولیه اطلاعات و شناسایی افراد، وضعیت پوشش خدمات حمایتی را استعلام کنند. باید جلوی همپوشانی و موازی کاری در فاز «شناسایی» را گرفت. نقاط قرمز از نظر فقر را شناسایی و جلوی از قلم افتادن حتی یک نفر را گرفت.
در مسیر شناسایی، هیچ قیدی اعم از تابعیت، سند هویتی و امثال آن نباید وجود داشته باشد. در فازهای بعدی می بایست غربالگری، وُسع سنجی و استحقاق‌سنجی صورت پذیرد.
