به استناد ماده 7 قانون #تجارت_الکترونیکی مصوب سال 1382 : "هرگاه قانون وجود امضا را لازم بداند، امضای الكترونیكی مكفی است"
بر اساس این ماده، #امضای_دیجیتال به تنهایی و بدون نیاز به امضای دستی برای قانون كفایت می‌كند. بنابراین در موارد مختلف می‌توان از گواهی امضای دیجیتال استفاده کرد.
بواسطه وجود این امضا، می تواند “اسناد الکترونیکی” را به صورت “الکترونیکی” امضا نمود. همچنین برای ورود و استفاده از سامانه های تحت وب که حساسیت و امنیت بالایی دارند، می توان از مکانیزم امضای دیجیتال استفاده نمود.
این یعنی برای توسعه دولت الکترونیک و غیرحضوری کردن فرایندها، جلوگیری از ارائه چند باره اسناد و مدارک و احراز هویت حضوری و به خط کردن مردم جلوی ادارات و دفاتر پیشخوان و پلیس بعلاوه ۱۰، باید هر ایرانی یک امضای دیجیتال داشته باشد.
اما باید بدانید که برای داشتن امضای دیجیتال، حداقل باید 250 هزار تومان برای صدور گواهی، خرید توکن و رفت و آمد به دفاتر اسناد رسمی هزینه کنید. هزینه ای در حدود یک ماه یارانه یک خانواده 5 نفره!
