هنوز نرسیده قبل از هر کلامی دهانش را باز می کند و زخمی بر روح و روانت می زند: چرا اینقدر موهات سفید شده؟! تو زندگیت مشکلی هست؟؟!
آخر کسی نیست بگوید آدم ناحسابی به تو چه که موهای من سفید شده؟ به توچه که موهای من ریخته؟ به تو چه که دماغ من این شکلیه؟ به تو چه صورت من چروکیده؟ زندگی شخصی من به تو چه؟ به تو چه؟؟؟
چرا عادت کرده ایم هر سوالی که به ذهنمان آمد سر زبان بیاوریم؟ چرا اینقدر راحت به مسایل شخصی دیگران ورود میکنیم؟ چرا عادت کرده ایم فاضلاب ذهن پریشان خود را روی روح مخاطب خود خالی کنیم؟ چه چیزی از زخمی کردن روح دیگران عاید ما می شود؟
نوع سوالات ماست که شخصیت ما را مشخص می کند! لطفا با این گونه سوالات درون نابسامان مان را به مخاطب نشان ندهیم. باور کنید اگر با دیدن یک دوست یا حتی غریبه، سکوت کنیم و قضاوت ها و برداشت های سطحی خود را به سرعت بروز ندهیم، خیلی در ذهن مخاطب موجه تر جلوه می کنیم. یادمان نرود زیبا حرف زدن و سوالات خوب پرسیدن هیچ از کلاس ما کم نمی کند.
