شاید برای شما هم اتفاق افتاده باشد که گاهی یک نفر همانقدر که به شما نزدیک است، همانقدر هم دور و دست نیافتنی باشد.
در واقع ساده تر بخواهم بگویم این است: "نزدیکِ دور بودن"!
آدم هایی که در این تنگنا قرار دارند، عجیب بلاتکلیف هستند. انگار کن دستشان به هیچ جا بند نیست! چه چیز باعث می شود یک نفر آنقدر نزدیک باشد که حتی صدای نفس کشیدنش، آن حجم از سنگینی وجودش را در کنارت حس کنی ولی؛ همان یک نفر آنقدر دست نیافتنی است که گاهی شک می کنی به تمام معادلات جهان! شک میکنی به دور و نزدیک بودن، به بودن و نبودن، به دیدن و ندیدن.
امان از آن روزی که کسی به تو، نزدیکِ دور باشد!
راستی تا بحال، محالِ زندگیِ کسی بوده اید؟ یا کسی محالِ زندگی شما بوده است؟
پ ن : امیدوارم هیچ نزدیکِ دوری در زندگیتان وجود نداشته باشد.
