قبل از پایان سال 1398 یعنی همین اواخر، دوستی دارم که خدا قسمت کند همه تان یکی از آنها را داشته باشید در کنارتان؛ به رسم هرساله اش هدیه ی برایم آورد. پک تقویم 1399 که شامل یک تقویم رومیزی، چند بسته استیکر و یک دفترچه با عنوان (رویدادهای من).
وارد سال جدید که شدیم تقویم رومیزی جایش را روی میز تحریرم خوش کرد.
استیکرها را که مناسبتی استفاده می کنم. می ماند دفترچه (رویدادهای من). چند شب پیش دفترچه را بیرون آورده و مقصودمان این بود که در آن اهداف سال 1399 رو مرقوم نمایم :) عکس دفترچه را در زیر ملاحظه می نمایید.
در این دفترچه از شما خواسته شده بود که هدف های امسال و تصمیمات مهم سال 1399 را در آن یادداشت نمایید. خوش و خرم خودکار را برداشتم و آماده نوشتن اهداف و تصمیماتم شدم. فکر میکنید با چه چیزی مواجه شدم؟ نه تنها که خودکارم نتوانست هیچ ردی از خود روی برگ های دفترچه بجای بگذارند که حتی دست و مغزم هم رغبتی به انجام این کار نشان ندادند! همه چیز به یکباره منجمد شد! دستم، جوهر خودکارم، زمان و ... من ماندم و صفحات خالی از نوشتن اهداف و تصمیمات مهم. راستش را بخواهید نتوانستم در برابر این حجم از ناتوانی ام مقاومت کنم. دفترچه بوسیدم و گذاشتم کنار. چند روز از آن شب کذایی گذشت. تا اینکه دیشب به همان دوستی که تقویم را برایم هدیه کرده بود صحبت میکردم. ماجرا را برایش تعریف کردم. در جواب حرف هایم گفت: قرار نیست هدف های بزرگ و غیرمعمولی داشته باشی.
انگار کن همین جمله برایم کافی بود تا تصمیم بگیرم هدف ها و تصمیمات پیش رویم هرچند هم کوچک اما آنها را جایی بنویسم که یادم بماند روزهای آینده از سال 1399 برایم مهم بوده اند که نشستم و در مورد آن با خودم فکر کردم.
حالا به خودم می گویم ایرادی ندارد اگر من هدف بزرگی در زندگی ندارم یا اینکه تصمیم کبری را ندارم که بخواهم در مورد گرفتن یا نگرفتنش از خودم دلگیر باشم.
من در سن 35سالگی فکر میکنم به آنچه که زندگی در پیش رویم قرار داد رسیده ام. درس خوانده ام، درآمد ماهانه ای دارم که هم می توانم اندک پس اندازی داشته باشم و هم اینکه مایحتاجم را تهیه کنم. تا این لحظه خدای را سپاس.
امروز به خودم قول دادم که هدف هایم هرچقدر هم کوتاه مدت و قابل دسترس، تصمیماتم هرچقدر آسان و دست یافتنی، آنها را جایی بنویسم که یادم باشد، زندگی برایم از اهمیت بالایی برخوردار است حتی در همین شرایط و روزهای سخت کرونایی.
