یکی از رایج‌ترین تجربه‌های کاربری دوران کودکی ما، به ابزاری برای کنترل اجتماعی نیز تبدیل شده است و این مسئله بیشتر از همه در محیط‌های کاری مورد استفاده قرار گرفته است.
در هتل Disney land Resort کالیفرنیا به دور از همهمه و شادی توریست‌ها، رخت‌شویان روزانه هزاران ملافه، پتو و حوله را می‌شویند. کارگران پارچه های سنگین کتان را درون اتوپرس‌ها می گذارند تا چروک‌ها از بین برود و رخت‌های کثیف را درون لباسشویی‌های بزرگ قرار می‌دهند. این کار پر سروصدا و سخت و در عین حال قابل تحمل است. کارگران قبلا توسط قراردادهای اتحادیه ای حمایت می‌شدند که دستمزد و مراقبت‌های بهداشتی را تضمین می‌کرد و بسیاری از آنها ده‌ها سال در این شرکت کار کرده بودند. آنها بیشتر از اینکه برای دیزنی کار می‌کردند خوشحال بودند.
این برنامه در سال ۲۰۰۸ تغییر یافت. قراردادهای اتحادیه بالا رفتند و دیزنی بدون اصلاحیه تمدید نمی‌کرد. یکی از تغییرات، ردیابی بهره‌وری کارگر توسط مدیریت بود و قبل از آن کارکنان می بایست تعداد ملافه یا حوله‌هایی که در انتهای روز توسط کارگران شسته، خشک یا درون بسته قرار داده می‌شد را پیگیری می‌کردند. ولی دیزنی این سیستم را با سیستم ردیابی الکترونیکی جایگزین کرد که پیش‌روی کارگران را در زمان واقعی نشان می‌داد.
ردیابی الکترونیکی در هتلداری امری غیر معمول نبوده است. ولی دیزنی گام غیرعادی برای نمایش میزان بهره‌وری کارگران در سراسر رختشویخانه برداشته است. به گفته آستین لینچ مدیر تشکیلات Unite Here Local 11، اسم هر کارگر با اسم همکارانش مقایسه میشود که هرکدام توسط رنگ کدگذاری شده اند. اگر شما هماهنگ با اهداف مدیریت باشید، نام شما به رنگ سبز نمایش داده میشود، اگر کند باشید نامتان زرد میشود، اگر عقب باشید نامتان به رنگ قرمز تغییر می‌کند. مدیران می‌توانند از دفتر خود مانیتورها را چک کنند و اهداف و برنامه های تولید را توسط کامپیوترها تغییر دهند. هر ماشین لباسشویی میزان ورودی یک کارگر را کنترل می‌کند و در صورت کاهش سرعت، نور قرمز و زرد را به آنها نشان می‌دهد.
طبق گفته بیتریز تاپیت برنامه‌ریز اتحادیه Unite Here Local 11 در آن زمان، “آنها دوران سختی در رابطه با عدم پذیرش این برنامه سپری کردند. این برنامه از نظر روانی شما را مجبور به کار می کند و به شما حتی فرصت نفس کشیدن نمی‌دهد.” کارگران به او گفتند که احساس می‌کنند نمی‌تواند توقف داشته‌باشند.
آن را «شلاق الکترونیکی» نامیدند.
تا زمانی که این شلاق باشد، کارگران سرعت کاری را بالا می‌برند. تاپیت گفته است که برخی از افراد در حین کار صدمه دیدهاند. محیط دوستانه‌ی قبلی به یک میدان مسابقه تبدیل شده بود. کارگران با هم به رقابت می‌پرداختند و زمانی که با همکارانشان برابر نمی‌شدند احساس ناراحتی می‌کردند. از حمام رفتن اجتناب می‌کردند. کارگران باردار عقب می افتادند. تاپیت افزود که “این اسکوربرد، رقابت را به ارمغان آورده است و این رقابت انسانی چیزی است که کار ما را تبدیل به بازی کرده است و خواسته اش پیروزی ماست”.
ادامه مطلب را می توانید در سایت گزارشگر طراحی صنعتی مطالعه کنید.
