جهان پیرامون و برون اوهام است و خیال؛ هرآنچه واقعیت است و تو با آن سرو کار داری و به کارت می آید
خودخودخودت هستی؛ فارغ از بازتابش نظام ها و میراثات نیاکانی، عقیدتی و اقلیمی.
وقتی این حقیقت برایت مسجل شد و بدان ایمان پیداکردی که هیچ فرد و هیچ پدیده ای جزء آنچه متعلق و
مرتبط با تواست هویت ندارد و بی اعتبار است؛ آرام و قرار خواهی گرفت و از آن روز که من مایلم روز تولد آدمی بدان نام نهم از حقایق پنهان آگاهی خواهی یافت؛ ودر این سیر و به زعم من طیران روزی درخواهی یافت که ماتعلق خویش نیز به کار و بارت نمی آید و میبایست ازاین بهشت که اکنون زندان شده است رهایی یابی
واکنون وقت روئیت اقلیم های ورای عالم محسوس و ملموس فرا می رسد؛ آنجا که اهالی شهر معنا به آن بهشت یزدان و من بدان هم آوا گشتن با جان جانان نام می نهم ...
ایمان
